Er is ’n tragisch trendje gaande: jonge kids met anorexia. Met jong bedoelt de media 8 tot 13 jaar, wat inderdaad belachelijk jong is om al zo obsessief met eten bezig te zijn. Maar kun je het die kids kwalijk nemen? Het begint ook wel een beetje uit de hand te lopen met die waanzin omtrent gezond eten, toch? Kunnen we nog ’n hamburger eten zonder schuldgevoel?
Gezonddddd
We moeten namelijk vooral gezond eten! Gezond, gezond! De Schijf van Vijf is achterhaald, jongens. Het kan nóg beter, gecontroleerder, vegetarischer, veganistischer, glutenvrijer! Gezond eten is een enorme hype, maar geen hond weet wat het nou precies inhoudt, laat staan wat verstandig is. Er zijn teveel denkbeelden. Je wordt doodgegooid met reclames en banners over gezond eten, je ziet overal bloedmooie (te) slanke modellen en elke dag word je gehersenspoeld met de enige boodschap die nog telt: je. moet. gezond. eten. Jajaja, dat weten we nou wel, we wíllen ook best wel ons fijne lichaampje goed verzorgen, want we hebben het nog een poosje nodig. We willen echter ook graag nog normaal kunnen leven en daarvan genieten, mag dat? Aan het feit dat kinderen volkomen flippen van al dat gedoe kunnen we zien dat het helemaal niet zo gezond is allemaal.
Doorslaan
Sommige ouders lijken volkomen door te slaan in hun gezondheidswaanzin. Hun kindertjes, met hun bleke, uitgemergelde koppies die je op je Facebooktijdlijn voorbij ziet komen, mogen vooral geen suiker hebben, want suiker. is. de. Satan! Verjaardag? Geen taart voor kleine Wende of Syl, want suiker. Of gluten. Of beide! Crisis, mag een kind ook nog gewoon een kind zijn? Als je van kleins af aan overal te horen en te zien krijgt dat je gezond moet eten en vooral niet te dik mag zijn, hoe kun je dan leren wat normaal is? In mijn optiek ligt de schuld niet alleen bij de media, maar ook bij de ouders. Indoctrinatie ligt iedere dag op de loer als ouders zelf een bepaald idee hebben (*kuch, religie, kuch*) en dat aan hun kinders opdringen. In een wereld waarin we kinderen proberen op alle mogelijke manieren te beschermen is de grens tussen gezond en niet-meer-gezond erg vaag. Het is dan ook niet vreemd dat jonge meisjes doorslaan in de health obsessie en anorexia krijgen. Sneu is het wel.
Balans
Zoals alles in het leven is balans de sleutel. (Sprak zij wijs, walgen mag.) Balans tussen werk en privé, balans tussen wat lekker is en wat goed is en balans in al het andere. Op het moment dat ergens de balans verstoord is, gaat het mis, om even een open deur keihard in te trappen met mijn gymp maat 39. Te vaak online? Je privéleven zal eronder lijden. Zo werkt ’t ook met eten. Te veel bezoekjes aan de Mc? (Niet Ome, dat kan over ’t algemeen weinig kwaad.) Je lichaam gaat naar de klote. Het is dan ook logisch dat het de andere kant op ook mis kan gaan. Het is dan een kwestie van weer balans zoeken en dat kan lastig zijn, zeker bij kinderen. Hersenen zijn überhaupt pas vanaf je 25e ongeveer uitgegroeid, dus als persoon ben je voor die tijd nog niet eens ‘af’. (Er zijn ook mensen die überhaupt nooit ‘af’ komen, maar dat is weer ’n heel ander verhaal.) Laat kinderen toch kind zijn, doe even een beetje normaal met eten en zorg voor balans. Dan komt het wel goed met ons allemaal.
*hamburger eten gaat, want trek en maat 34* Zie je, balans.
De meest interessante zin in dat artikel vind ik deze;
“Het komt vooral voor bij meisjes, in 90 procent van de gevallen.”
De rest van de 428 genders schijnt er amper last van te hebben. Raar.
“Het komt vooral voor bij meisjes, in 90 procent van de gevallen.”
Dat komt omdat we in een patriarchie leven, Mo.
/ Mother Nature is a mysoginist.
Ow kut, ja. Had ik aan moeten denken maar zover ben ik nog niet, nog steeds hinderen mijn privileges het zicht op hoe alles werkelijk zit.
Thx!
[i]Kunnen we nog ’n hamburger eten zonder schuldgevoel?[/i]
Gezien de desastreuze gevolgen van het op industriele schaal fokken van dieren voor vlees, lijkt me het antwoord op bovenstaande vraag vrij simpel. Heeft verder niks te maken met wel of niet gezond voedsel, maar gewoon met de waanzinnige schaal waarop dat vlees geproduceerd wordt.
Neem dan een beverburger.
Ja, hoor dan weet je tenminste dat je gemalen vlees eet van kleine snijstukken en zo.
Uit onderzoek blijkt dat in de US met hetzelfde aantal geslachte koeien er ruim driemaal zoveel T-bone steaks in de schappen liggen dan pak weg 10 jaar terug.
Hetzelfde kun je zelf in de supermarkt checken; bij het snijvlees ligt meer gedroogde en gekookte ham en het is per kilo ook enkele euro’s goedkoper dan vijf jaar terug. Met name Spanje en Italië zijn ware meesters in het samenstellen en drogen van ham.
De juiste stukken bij elkaar leggen en een nachtje in de koelkast met wat vleeslijm; geen leek die het verschil ziet.
Er komt dus meer kwaliteitsvlees van een enkel dier.
Er blijft dus minder restvlees over. Daarnaast is vet duur. Gehakt (en hamburgers) wordt gemaakt van de standaard snijresten. Goed vlees en je weet wat het is.
Overigens als je ‘mager’ rundergehakt wil, neem dan niet het met meel aangelengde gehakt uit de supermarkt. Snij zelf een runderhart schoon (pezen verwijderen) en draai dat door de vleesmolen en meng het met een gelijke portie normaal rundergehakt. (nadeel van een runderhart is dat dit niet in een vierkant schaaltje in het vak ligt.)