Excuses, ik was u even vergeten. 2048 hè. Het antwoord op de vraag: kunnen we dinosaurussen terugbrengen zoals in Jurassic Park ? Nnnnnnee.
Het begint met het vinden van intact DNA. Hars is een van de betere conserveringsmiddelen, dus dat zou goed zijn. Probleem is alleen: DNA heeft een halfwaardetijd van 521 jaar en aangezien de strakste beesten zo’n 66 miljoen jaar geleden zijn uitgestorven (In het Krijt, niet in de Jura), is van hun DNA vrijwel niets meer van over. Het is dus iets meer dan een stukje improviseren daar waar hiaten zitten in de DNA-streng. Het is gewoon uitgesloten dat het hele genoom tevoorschijn komt. Bovendien: als het DNA in een insect zit, valt het nog niet mee om het insecten-DNA te scheiden van het dino-DNA. Straks ben je blij met de genetische code van zo’n kutmug.
De DNA-streng bestaat uit een paar miljard letters aan elkaar geregen in een keten. Een gat in de keten kunnen we niet hebben. In Jurassic Park wordt DNA van een kikker gebruikt om de gaten te vullen. Niet echt handig. Dinosaurussen hebben veel meer verwantschap met hedendaagse vogels en te veel kikker-DNA en je T-rex kwaakt. Uw eigen DNA wijkt maar 1,3% af van een chimp. <br>
Een redelijk intact dinosaurus genoom is nodig om mee verder te kunnen – maar het samenstellen van DNA is nagenoeg onmogelijk: vergelijkt u het correct samenstellen van een fragmentarische genoom met het leggen van een miljoen-delige puzzel. Met alleen maar gele stukjes. En met uw ogen dicht.
Maar zouden we het toch voor elkaar krijgen om een compleet genoom te vinden, dan moeten een of andere manier vinden om er chromosomen van te maken. De kennis daarvoor ontbreekt vooralsnog, maar wie weet wat de toekomst ons nog brengt op dit vlak.
Volgende probleem is dat de chromosomen geïmplanteerd moeten worden in een geschikt, levend, intact ei. Bij gewervelden zijn ei en cytoplasma van dezelfde (of althans nauw verwante ) soort vereist voor de eieren om zich normaal te ontwikkelen. Een levend dinosaurus-ei van dezelfde soort hebben we niet. Maar van welk beest hebben we in Shabaz-naam eigenlijk het DNA te pakken? DNA komt niet met naamkaartjes. Tot slot: stel dat alles meezit. En het is gelukt. Dan wordt het geboren en dan stapt het in een compleet andere wereld dan waaraan de soort zich had aangepast. Onze wereld is een hoop veranderd in 66 miljoen jaar. De temperatuur op Aarde was een stuk hoger, bacteriën zijn verder geëvolueerd, hun voedsel is verdwenen, het zuurstofgehalte in de atmosfeer ligt nu 25% lager. Ah, fuck it. Gaat niet gebeuren.
Kan ik hier wel nog reageren?
Zo, da’s ff wennen, die nieuwe layout. Overigens, en het kan aan mijn IE9 liggen, maar in dat Retecool14-topic kan ik niet reaguren, zie ik maar 3 reacties, terwijl er 50+ moeten zijn.
Da’s waarschijnlijk omdat het spamfilter ook heel enthousiast is, vandaag. Wordt aan gewerkt.
OT @GVD: dus ik had het weer goed. Dnak voor het benoemen (not)
Je avatar vind ik wel passend. Keep up the good work!
De redenering van GdeVader klopt niet helemaal. Als het DNA beschadigd is, maar er wel meerdere kopieen beschikbaar zijn (elk op een andere plek beschadigd), dan is reconstructie in principe mogelijk.
n
Iets soortgelijks gebeurt bij “de novo” assemblage, waarbij fragmenten van een paarhonderd basen uitgelezen worden (met fouten; tot een paar procent) en vervolgens toch weer dakpansgewijs over elkaar heen gelegpuzzeld worden.
n
Maar waarschijnlijk zijn de beschadigingen na een paar honderdmiljoen jaar te talrijk, en zal het moeilijk zijn meerdere kopieen te vergaren die ook nog voldoende verschillen. Theoretisch blijft het mogelijk, gegeven de goede aantallen en verhoudingen.