Het Coldplay Virus

Afgelopen week zat ik naar VPRO’s 3VOOR12 Song van het Jaar playlist te luisteren op Spotify, en ik kwam niet voorbij de 20 nummers. Wat een enorme verzameling ruggengraatloze easy listening muzak zeg! Bas en drumloze middelmatigheid, met steeds datzelfde gekwelde zijige stemmetje. Muziek die vooral niet mag storen, die vooral niet mag knellen, die als gladde voorgekauwde fastfood in je oortjes moet glijden, en al helemáál niet mag choqueren. Van die niets aan de hand muziek die fijn is als je een lift staat of in een wachtkamer moet zitten, maar godbetert van de VPRO had ik toch wel wat anders verwacht. Dotan, Hozier, Chef’special, London Grammer, George Erza, Fink, Ed Sheeran, Mr Probz, Sam Smith. Het hield maar niet op. Bij Damien Rice op 17 trok ik het niet meer en duwde huilend op de stopknop. Ik begon al naar een paar nummers BLØF te verlangen, dat is ook kutmuziek, maar daar zit tenminste nog wat power in. Dat heeft tenminste nog wat muzikale bite. Dat lijkt me toch wel ernstig. Het rare daarbij is nog dat deze lijst totaal niet te rijmen valt met de muziek die je doorgaans hoort in de uitzendingen van 3voor12. Is dit de keiharde hand van de 3FM zendergestapo? Het lijkt wel of al die bandjes op Coldplay willen lijken. Zangertje, pianootje, zogenaamd gevoelige stem met een snikje erin, je kan het sjabloon zó uittekenen. Dus is geen 3voor12! Dit is 3voor13 in een dozijn!