Hans de Boer heeft gelijk! Bijstandsgenieters zijn labbekakken! ALLEMAAL!

En dan nog eens een paar dingen:

“Het leven is geen toto”. Wel. Of wou je mij vertellen dat Hans de Boer op z’n 27e adviseur voor de regering werd omdat hij er zo hard voor gewerkt had met z’n 4 jaar werkervaring? Welnee, dat komt omdat hij in 1955 geboren is – om het lichtelijk uit te drukken, en dan zeg ik nog niets over kruiwagentjes. Als je in 1995 geboren bent, heb je een ander nummertje (hint: niet het winnende) en mag je in je handjes knijpen als er meerdere bijbaantjes naast je koffizetstages in kantoorsituaties op je CV staan tegen de tijd dat je iets mag gaan presteren in het echte leven, wil je niet terecht komen op een onbetaalde werkervaringsplek.

“Tegenwoordig is het gewoon een vangnet voor wie even wat anders wil, wie even een sabbatical wil maar dat niet zelf wil betalen of die “even niet meer weet wat hij/zij wil” na een studie communicatiewetenschappen.”

Ten eerste: waar haal je dat in godsnaam vandaan? Ik heb nog NOOIT iemand in de bijstand ontmoet die daarin zat omdat-ie even wat anders wilde of een sabbatical wilde. Echt, gewoon, niet. De WW voor de sabbatical, ja, ok die komt voor. Maar laat ik in Nance’s naam eens drie gevallen beschrijven van de vele bijstandsgevallen die ik ken. Spoiler alert: de eerste past helemaal in je straatje.

Ik woonde ooit in een huis wat een appartementencomplex moest voorstellen, maar het waren gewoon omgebouwde kamertjes. Klassiek gevalletje huisjesmelker, en als er op mij na 2 van de 9 mensen geen strafblad hadden vond ik het veel. De meeste hadden echter wel iets dat leek op werk.

Ik had echter twee onderburen die daar niet onder vielen. De eerste was een buurvrouw. Een tokkie. Uit elkaar met de vader van haar kind, wat ze dus in een één-kamer-appartement aan het “opvoeden” was. In de bijstand uiteraard, en ondertussen redelijk zeker iets met illegale zaken te maken (de coke-dealers kwamen niet voor niets over de vloer bij haar en de 2 aangrenzende appartementen, en zij kon het zich zeker niet van alleen haar bijstand veroorloven). Toen ze voor de tweede keer zwanger werd, kreeg ze ook nog urgentie – een constructie die ervoor zorgt dat verreweg de meeste sociale huurwoningen in die regio niet beschikbaar komen voor mensen die op de wachtlijst staan – en kon dus vanuit een vrije sector appartement zo overstappen naar een huis met tuin. Dat was iemand die het systeem misbruikte, want het was gewoon haar inzet dat dat voor haar geregeld werd. En als dat niet met één kind lukte, nouja… gordijntje voor het kinderbed en hoe laat begint het… Is het een tragisch geval? Welnee, het was gewoon één of andere snol die te beroerd was om te werken of gewoon legaal prostituee te worden en dus de belastingbetaler maar voor haar kletterende eierstokken liet opdraaien. En dat wat eruit kwam.

Naast haar woonde een man die dingen niet goed had gedaan in z’n leven. Hij was, net als alle anderen, onschuldig, maar hij had wegens drugsgerelateerde zaken in de nor gezeten. Kwam uit de wereld van het vastgoed, maar was in die tijd alles kwijtgeraakt en in een jaar of anderhalf jaar cel had hij schulden opgebouwd: zijn eigendommen waren verkocht, hij had geen geld om te investeren en duizenden euro’s schuld aan abonnementen die gewoon door waren gelopen terwijl hij vast zat. Dan kom je dus in de schuldsanering terecht. Die man was waarschijnlijk veel dingen, maar absoluut niet lui. Echter, binnen het systeem van de bijstand was het voor hem totaal niet te doen om met 50 plus een baan te vinden waardoor z’n inkomen beter zou worden dan van de bijstand, afgezien van de schuldsanering daar bovenop – waar hij 50 euro per maand aan overhield om van te leven. Is het zijn eigen schuld? Waarschijnlijk. Is het een tragisch geval: Best wel, gezien de omstandigheden. Het was geen luie man, en hij wilde graag iets, maar de situatie was uitzichtloos als hij zich verder aan de regels zou houden. Dus werkte hij zwart bij zodat-ie nog dingen kon betalen buiten een paar crackers per maand om. Ik kon er als mens nooit echt van maken of het nou goed of fout was wat-ie deed. Maar de man was mens, en hij moest ook leven, en ondanks al z’n sores gaf hij het niet op en wilde hij best werken. En dat deed hij ook, maar legaal kon dat met zijn perspectieven en vaardigheden niet.

Een aantal jaar terug kwam ook een vriend van me in de bijstand terecht. Hij is een aantal jaar ouder dan ik ben en had 8 jaar bij een supermarkt gewerkt om een studie te kunnen betalen. En die studie deed hij. Master gehaald, en nog gepromoveerd ook ondanks dat hij tijdens die promotie een burn-out kreeg en het geheel wat uitgesteld werd. Toen hij uiteindelijk klaar daarmee was kon hij zichzelf met zijn titel met trots aanmelden bij de reïntegratiedienst en mocht hij als gepromoveerd bèta-wetenschapper papiertjes prikken (voor z’n bijstandsuitkering, niet voor een fatsoenlijk salaris, dus die baan werd ingevuld ten koste van de werkgelegenheid), want er was geen baan te vinden. Inmiddels is hij gelukkig goed terecht gekomen, maar dat was geen sabbatical. Dat was pure vernedering.

Het punt van die drie voorbeelden? Dat je niet zomaar los kan gaan op mensen in een bepaalde situatie zoals De Boer dat vandaag deed, want die hebben stuk voor stuk mens en allemaal hebben ze een andere reden om in de bijstand te zitten.

“We kunnen het redelijk eenvoudig met elkaar eens zijn dat de kosten van de sociale zekerheid in brede zin de pan uitrijzen.”
Daar wil ik nog wel eens een kritische noot aan toevoegen, maar dat doe ik alleen met onderbouwing, dus even niet vandaag.

“zolang er nog steeds banen beschikbaar zijn”
Die kan ik redelijk makkelijk onderbouwen: Er zijn nu 1,1 miljoen mensen werkeloos. Er waren in mei 125 duizend vacatures open. Er zitten 443 duizend man in de bijstand. Beste flep, waar heb je het over? De bijstand verlagen levert dus ook niets op want er is nauwelijks kans op werk. Het enige wat je doet is mensen verder aan de bedelstaf helpen waardoor uiteindelijk mensen wel gewoon zwart gaan werken – ongeacht het risico: je moet toch eten, niet waar?

Zo, en daar wou ik het even bij laten.