Vanmorgen verscheen op een marketingblog een artikel door Jolien Eijsink over een factuur van de Stichting Reprorecht. Stichting Reprorecht stuurt namelijk lukraak facturen naar bedrijven die moeten betalen voor het totaal oncontroleerbare kopieergedrag van personeel op basis van een verschrikkelijk vage definitie van wat kopieren precies inhoudt. Nu kun je daar van alles van vinden op basis van goede argumenten, maar “Krijgen alle bibliotheekbezoekers ook zo’n factuur? Of gaan de inkomsten van de bibliotheek ook naar de schrijvers, illustrators en fotografen?” als argument opvoeren is daar niet één van. Want daar is de Stichting LIRA dus voor, die dat inderdaad bijhoudt en dat bovendien een stuk beter en eerlijker doet dan de Stichting Reprorecht, die gewoon een of andere obscure verdeelsleutel op basis van het Reglement Uitkeringen hanteert. Wat overigens gewoon op de side staat, dus de vraag “Daarnaast, hoe gaan ze ooit die € 18,11 eerlijk verdelen onder al die onzichtbare auteurs?” is er nogal eentje naar de bekende weg.
Daarbovenop klaagt Jolien, copywriter bij Van Diemen Communicatiemakelaars, over de manier waarop de factuur vergezeld wordt van begeleidende communicatie: “Gezellig opgevuld met een fris paars kleurtje en serieus kijkende poppetjes, want poppetjes maken natuurlijk alles aanvaardbaar en geloofwaardiger.” Niet om het één of ander maar je noemt jezelf een communicatiemakelaar. Als er iemand niets mag zeggen over ongeloofwaardige manieren van misrepresentatie ben je het zelf. Zo staat jullie side vol “producten” die eigenlijk diensten zijn, en zegt een “Communicatiemakelaar nooit nee”.
OWRLY? Wat noemen jullie een bezwaarschrift sturen dan? Gezellig een bakje thee drinken terwijl je babbelt over een factuur die je toch wel gaat betalen? In de commentaren mag u uw eigen vragen stellen waar de Communicatiemakelaars geen nee op zouden zeggen. De vraag over Dijkie is al beantwoord, dat spreekt voor zich.
Ach..Reprorecht… Jaren geleden voor het laatst een factuur van gezien en uitleg gevraagd. Heb je een scanner dan ben je de lul. Heb je alleen een losse printer dan is het weer geen bezwaar. Heb je een all in one-printer dan ben je de lul.
Maar als je een gsm met een hele goede camera hebt en je drukt het fotootje dat je net van een tijdschrift hebt gemaakt op je printer af dan mag het weer wel.
Wat overigens ook schijnt te mogen is het gewoon zelf overtikken van teksten, al dan niet op een tikmachine of een computer.
Reprorecht is een fossiel uit een hoek waar de zon bijna nooit komt.
“Kunnen jullie door een waterkraan?”
“Hebben jullie ook een eigen taal?”
Zomaar de eerste twee vragen die op borrelen; waarvan de tweede natuurlijk niet echt lastig te beantwoorden is.
Verder is de tekst naast Jolien’s fotootje nog schattiger dan de foto zelf: “Jolien (25) is copywriter en daarmee de beheerder van alle letters, woorden en teksten van Van Diemen Communicatiemakelaars. ”
Je ziet het voor je… “Letters beheren”. De W past natuurlijk niet in het bakje waar de I normaal in zit en oh, wat zie ik daar?… Een onverlaat heeft weer eens de een kleine L bij de I gestopt. Grrrr…..
Dit klinkt alsof Ploppo zijn nieuwe secretaresse heeft gevonden?
Ha, dat zou m’n huidige secretaresse nooit goed vinden…
Ze zou een echtscheiding aanvragen!
Ssssst… ze zit me al argwanend aan te kijken en tikt ondertussen losjes met de brievenopener op haar linkerhandpalm.