De donorweek. Wie is er niet groot mee geworden? Elk jaar weer mogen we aanhoren dat er nog steeds teveel mensen zijn die nog niet online hebben aangegeven of ze nou wél of géén donor zijn geworden. Elk jaar weer is het verhaal hetzelfde: er zijn meer orgaandonoren nodig.
Blijkbaar hebben we niet voldoende orgaandonoren. Er zijn 5,8 miljoen mensen die hun keuze wel hebben laten vastleggen, waarvan 60% ‘ja’ heeft gezegd. Tof, want ik ben op zich voor orgaandonatie. Het probleem is natuurlijk dat er veel te veel van die ja-knikkers nog leven, want als een orgaandonor nog leeft heb je niet zo bijster veel aan de organen. Nouja, wel, maar daarvoor moet je ze om zeep helpen en iets zegt me dat het niet de bedoeling is dat er levens gered worden door donoren voortijdig van kant te maken. Ja, dat is nogal een aanname die ik hier doe. Deal with it.
En toch doe ik niet aan die registratie mee. Dat ik voorlopig niet van plan ben dood te gaan heeft daar eigenlijk weinig mee te maken. Ook heb ik geen paranoïde denkbeelden waarbij een team van op commissiebasis werkende sluipmoordenaars de juiste orgaandonoren regelt op basis van de persoonsgegevens in de wel-of-niet database. Dat wil zeggen, die heb ik tot nu toe nog nooit gehad.
Maar waarvoor heb je paranoïde denkbeelden nodig als je overheidscampagnes hebt die zich gedragen als ware het Jehova’s getuigen die het vertikken om weg te gaan zonder dat ze met je gepraat hebben? “Heeft u een moment om te praten over orgaandonatie? Nee? Maar het is belangrijk dat er meer donoren komen. We hebben namelijk tekort en als wij tekort hebben betekent dat dat Jezus tekort heeft. Jezus heeft uw orgaandonaties nodig! Niet? Nee, we zijn niet boos. Wel teleurgesteld. Volgend jaar komen we terug om dit gesprek nog een keer te hebben.” Echt niet. Dat komt weer rond de tijd van de belastingaangifte – een miljoenmiljard spotjes of je even wil registreren nu je toch je DigiD bij de hand hebt.
Die centrale registratie is in 1998 ingevoerd. Er zijn stalkers die na 17 jaar toch wel eens gaan twijfelen of de liefde van hun leven wel zo op hun aandacht zit te wachten, maar niet de overheid. Die gaan gewoon ijzerheinig door met hun donorweek, en het gedram over die registratie. Dat wordt ook steeds wanhopiger. Ik zag één van die uitingen staan met de vraag: “Is je collega al donor?” Blijkbaar moeten we het daar nou ook al over gaan hebben op het werk. “Goed weekend gehad? Nog een beetje gezopen? Nee? Zeg, als jij nou de pijp uit gaat, hè, is die lever van je dan nog een beetje in goede staat?” “Nou, van m’n lever weet ik het niet. Ik heb wel een gouden eikel, kunnen ze daar wat mee?”
Enfin, voorlopig blijf ik dus lekker m’n ongeregistreerde hakken in het zand zetten en kan die donorweek, in tegenstelling tot één van mijn nieren, me gestolen worden. Dat is tenminste één overheidsdatabase waarvan ik zelf kan bepalen dat ik er lekker niet aan mee doe.
Bij deze kunt u een ‘neen’ noteren, juffrouw Jannie.
Ik ben voor het systeem dat als je geen donor bent (dus een nee-registratie of helemaal geen registratie) dan ook geen donororgananen mocht je ze nodig hebben.
Dat is een interessante gedachte, waar zeker wat voor te zeggen is.
Het probleem daarin is dat het recht op transplantatie 1:1 afhankelijk is van de plicht van registratie als donor. Met als gevolg: als om wat voor reden dan ook registratie niet aangetoond wordt, er geen transplantatie volgt. Daarmee leg je dus ook een zwaartepunt in het proces bij de beheerder van de registraties: de Overheid. Ik zie de kop in de Telegraaf al: “Bjorn (6) moest onterecht dood Staatssecretaris”. Ik weet niet of het ‘do ut des’-principe wel toepasbaar is op zaken als leven en dood.
Niet in aanmerking komen voor een donororgaan als de patiënt zelf geen donor is lijkt me nogal ver gaan. Maar iemand die zelf al minstens twee jaar als donor ingeschreven is, voorrang geven kan natuurlijk wel.
Toch weet ik niet of veel artsen een meer met de donor compatibele patiënt zullen passeren omdat hij zelf ooit wat laks was met zich registreren.
Ik heb gezien wat het kan doen… das de enige reden dat ze als ik toch dood ben alles mogen hebben.
Al zou ik wel graag uitzonderingen willen kunnen maken. Neem iemand die geen donor is, een PVV-er, Ratelband, etcetera…
U haalt drie dingen door elkaar en wel hierom:
Orgaandonatie, registratie en communicatie daaromheen zijn verschillende zaken.
Het eerste betreft een medische aangelegenheid. Indien er iemand in levensgevaar komt door falen van organen is transplantatie vaak de beste oplossing. Daarvoor moeten artsen per direct beschikken over een orgaan. Dat is, zoals je zelf aangeeft, bijna altijd afkomstig van een (pas-) overledene. Daaruit volgt: heel veel mensen moeten het loodje leggen om vraag en aanbod in balans te houden. Daar mag je zelf je ethische en religieuze bezwaren tegenin brengen. Het staat echter als een paal boven water dat een orgaan niet op een andere manier bij de patiënt in zijn lijf komt dan enkel en alleen door transplantatie.
Het tweede betreft een administratieve aangelegenheid. Omdat wij in deze samenleving de vrije keuze en zelfbeschikking nogal waarderen, is men niet verplicht zich als donor beschikbaar te stellen. Men heeft daarin het recht om zich vrijwillig aan of af te melden. Omdat het met 17 miljoen inwoners ondoenlijk is dit allemaal individueel bij te houden is gekozen voor een centrale oplossing: een database. Ook daar mag je bezwaar tegen hebben, ethisch, juridisch, etc. Er zijn legio redenen om géén centrale database door wie dan ook te laten beheren. Maar het blijft wel de meest praktische oplossing.
Het derde betreft de marketingaangelegenheid. Het is een recht én plicht van het Rijk om het beleid ook inhoud te geven. Dat betekent dat ze niet alleen wetten mogen verzinnen, maar daar ook iets mee moeten doen. Daarom maken ze dus die reclames, suffe spotjes en hangen overal de meest idiote leuzen op. Daar mag je ook bezwaar tegen hebben om welke reden dan ook. Feit is wel dat het Rijk datgene doet waar ze voor betaald wordt: het donorbeleid uitvoeren.
Je hebt een hele grote populatie nodig, omdat de kans daarmee vergroot wordt dat het juiste orgaan beschikbaar is. Daarom moet je veel mensen werven met veel reclame. Die mensen kun je het beste beheren in een grote database. Als de overheid met die opzet 68,2 procent van de bevolking onder het mes krijgt vind ik dat mijn belastingcenten wel waard.
Klaarblijkelijk erger jij je dood (/seth) aan die reclame, dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar dat heeft alleen betrekking op het derde punt. Buiten dat zijn er nog miljoenen andere reclames waar je je aan kan ergeren, zou je ook kunnen zeggen: ik wordt wél donor, maar zet de tv uit en installeer Adblocker. Dan wordt je leven sowieso toch een stuk leuker?
Ik word een beetje moe van al die registraties. Dit wordt de derde keer dat ik mij zou moeten registreren. Wat is er gebeurd met de voorgaande twee registraties? Kennelijk blijft het een administratieve puinhoop. Zo lang dat niet op orde is, weiger ik mij nogmaals te registreren. Ze doen het maar met de voorgaande twee registraties.
Dit soort horrorverhalen helpt ook niet echt.
“De artsen wilden alleen haar organen en wel zo snel mogelijk”
http://www.ad.nl/ad/nl/4560/Gezond/article/detail/3333006/2012/10/17/Opgegeven-meisje-komt-springlevend-uit-coma.dhtml
Mmm…’kaaayyy. Terugfluiten in 3…2…1…
http://nos.nl/artikel/2063968-d66-dient-wetsvoorstel-verplichte-keuze-orgaandonatie-in.html
Volgende week is het Dönerweek.
http://historiek.net/bedenker-doner-kebab-overleden/38062/