“Henk, trek je broek achterstevoren aan, dan vallen we goed op. Ik spel HELP in braille met de sinaasappelhuid van me reet.”
15:40u
Eigenlijk waren Sheila en Henk gekomen voor een brandings-bevalling. Wat een mooi sereen moment had moeten worden, was uitgedraaid op een grote deceptie. De getijdenstroming bleek dermate verraderlijk sterk dat de vroedvrouw zich niet staande kon houden. Ze verdween schreeuwend (“… jongen, het is een …”) met baby en nageboorte in de golven. Het water kleurde even rood.
[…]
Nu stonden ze daar. Nog beduusd over wat gebeurd was, had het snel opkomend water hen volledig verrast: ze zaten vast op een zandplaat voor de Scheveningse kust. Geen baby, geen roze wolk, geen weg terug naar huis. Alleen de schuimvlokken van het vruchtwater herinnerden nog aan wat had moeten zijn.
16:15u
Warmte en voedsel waren van cruciaal belang, wilden ze de komende nacht kunnen overleven. Het kon hier gemeen spoken. Twee kinderen waren alvast begonnen met hout te sprokkelen, terwijl de honden door dochter Rowan werden aangespoord voor de jacht. Met haar jack in tijgerprint was ze slecht zichtbaar voor roofdieren, dus was het logisch dat zij op pad zou gaan.
17:30u
De oudste dochter keek op haar mobiel. Kut, geen bereik.
In de verte kon Henk soms de muziek van de strandtenten horen. Wat zou ADO gedaan hebben?
Sheila keek naar de natte plekken in haar bloes. Haar borsten, klaar om het jong leven te voeden, deden pijn. Ze wilde roken.
17:55u
De stemming werd slechter. Het was niet alleen de kou, de honger en het zand wat overal zat waar het niet hoorde te zitten. Nee, zo veroordeeld tot elkaar, zonder de afleidingen van alle dag en geen kans om elkaar te ontlopen, was de situatie voor iedereen heel confronterend.
“Godver Sjeil, hoeveel had jij eigenlijk in de parkeermeter gedaan?“
“Ja is het weer mijn schuld. Weet ik veel, ik heb net een liter bloed verloren lul!” Ze begon zachtjes te huilen…
[…]
Maar als de nood het hoogst is …
Daar kwam hij semi-nonchalant aan gegleden, de strandwacht! Zijn platvoeten, maatje 54, stelde hem in dit soort omstandigheden nooit teleur. “Pak mij maar goed vast, dan zijn jullie snel weer veilig op de kant.”
18:05u
Hoera, gered! Onder de ruitenwisser zat geen bon. Henk gaf Sheila een tik op haar kont. “Kom, laten we een nieuwe maken.”