De band Mala Vita werd in 2002 opgericht. De muziekgroep, die in Delft werd opgericht, bestaat uit 3 kernleden uit Italië, Bosnië en Servië. In het kader van hun nieuwe album So Far So Good interviewden we Mickael Franci, de half-italiaanse zanger.
Hoe krijg je het voor elkaar dat muzikanten uit Italie, Bosnie en Servie in een band terecht komen?
Ik ben half Italiaans en ik ben hier opgegroeid maar die andere jongens komen inderdaad uit ex-Joegoslavie en dat is ook best bijzonder want in de tijd dat wij begonnen was de oorlog nog best vers in het geheugen van veel mensen. Het was toen wel bijzonder dat er muzikanten uit Bosnië en Servië, en Kroaten trouwens, in een band zaten en positiviteit uitstraalden. Maar we zijn voornamelijk immigranten en we hebben elkaar gevonden door de liefde voor dezelfde muziek.
Hoe oud waren jullie toen?
Dat is ruim twaalf jaar geleden… toen waren we midden 20.
Je vertelt dat het bijzonder was om mensen uit die landen in dezelfde band te hebben.. zijn daar ook nog negatieve reacties op gekomen of was het alleen maar positief?
Nee, dat was alleen maar positief, hoor. Het is wel, omdat wij in die tijd ook tourden in Balkanlanden, voelt dat wel bijzonder en dan weet je niet altijd wat je kan verwachten – zeker ook omdat er daar gebieden zijn waar ook tot op de dag van vandaag nog spanningen zijn, maar dat is nooit aan de orde geweest. Zeker omdat wij daar zelf gewoon een positieve uitstraling over hebben denk ik dat anderen dat ook gewoon oppikken.
Jullie hebben een nieuw album: “So Far, So Good.” Nu zijn jullie aan het touren om het te promoten. Jullie schrijven teksten over migratie, wereldleidertransfers, kapitalisme en over hele oude gangsterfilms. Waar gaat het nieuwe album over?
Er staan 12 songs op en 12 songs gaan over andere dingen. We hebben de titel So Far, So Good genomen omdat we op een gegeven moment in een soort stilstand terecht kwamen. We waren liedjes aan het schrijven en hadden onszelf opgesloten, we gingen met producers werken, gingen studio’s in: dingen proberen, een nieuwe sound creëren.. dat heeft dus wel lang geduurd en dat heeft er toe geleid dat we op een gegeven moment op zo’n punt terechtkwamen van “Gaan we nog door, of niet?”
Weet je, mensen waren ons alweer een beetje vergeten – zo voelde doet. Toen hebben we besloten toch door te gaan, en dan kom je in een nieuwe energie terecht. So Far, So Good is dus de titel in het kader van “we zijn er nog”, en dat is een hele reis geweest van bijna 15 jaar. Van alle dingen die we hebben meegemaakt is dit een document. Dit is eigenlijk een soort reisverslag van letterlijk de reizen die we hebben gemaakt de afgelopen tijd, maar ook van wat we hebben meegemaakt als muzikanten en persoonlijk.
Je had het er al een beetje over: het proces van het schrijven van de liedjes. Hebben jullie daar een bepaalde methode voor? Verschilt het?
We zijn altijd bijna Hip-hop achtig te werk gegaan waarbij we met beats werken en dan improviseren we daarop. Uiteindelijk speelden we het met echte muzikanten in de studio in en dat wilden we anders doen, dit keer. Dus wij zijn daarom juist in de tijd dat we afwezig waren ons op songwriting gaan richten, in de klassieke zin van het woord: juist met een akoestisch gitaartje een liedje maken. De liedjes zijn daar anders van geworden: het zijn echt meer liedjes in plaats van Dance Tracks, wat het vroeger wat meer was.
Wat komt er eerst? De tekst of de melodie?
Eerst de akkoorden, dan de melodie en dan de tekst – zo bouw je dat heel klassiek op. Maar die benadering is juist wel heel lastig, want als je uitgaat van beats en elektronica kom je al heel snel tot iets wat lekker klinkt of wat al een soort productiewaarde heeft. Als je het klein houdt met je akoestische gitaar is het echt moeilijker om tot de kern te komen. Maar juist die uitdaging wilden we en dat is ook te horen op die laatste plaat. Het leuke is: misschien doen we het volgende keer wel weer anders. We willen het graag steeds anders doen – wij vinden in ieder geval dat alle platen verschillend klinken en dat dat ook belangrijk is.
Denk je dat die uitdaging met het nieuwe album gelukt is?
Ja, ik ben er heel tevreden over. Ik ben tevreden over de songs en over het geluid, wat een bijzonder geluid is (vind ik). Daar hebben we ook expres veel energie in gestoken. Het is allemaal niet op een alledaagse manier gegaan en dat kan je eraan afhoren, vind ik.
Jullie eerste album was in 2005. Sinds dien hebben jullie best wel wat grote podia gedaan. Ging dat meteen zo?
Dat ging vrij snel, ja. Wij zaten, vanaf het begin eigenlijk, in een goeie vibe omdat wij denk ik toch een band waren in Nederland van: niemand deed dat. De live energie die wij hebben sloeg goed aan op festivals en daardoor konden wij al heel snel veel touren op festivals als Sziget, Exit, Lowlands en dat soort dingen. Daar waren wij heel blij mee in het begin, want dat is ook de beste leerschool die je als band kan hebben: dat je gewoon meteen die podia opgestuurd wordt en aan de slag gaat. Dat was te gek, ja.
Noem eens een gig die je echt goed bij staat om een bepaalde reden, heb je er daar een van?
Ja, daar hoef ik nooit over na te denken als iemand dat vraagt. Dat is echt Sziget in 2009. Toen hadden we onze In Exhilio plaat uitgebracht en de tour die we deden die sloten we eigenlijk af op Sziget en dat was echt onvergetelijk. Dat was in een hele grote tent en die tent stond ramvol, voor de helft met Nederlanders. Allemaal mensen die ons echt kenden. Wij hadden toen een intro die vrij akoestisch was, dus als we opkwamen speelden we eerst een redelijk rustig liedje en pas daarna barstte het los… maar op die akoestische tonen stond iedereen al te springen als een gek. Dat is vanaf het eerste moment tot het einde een grote waanzin geweest. Ik dacht bijna: Die tent wordt letterlijk afgebroken. Daar hebben mensen het nu nog over. Als ik ze tegenkom en ze zijn daar geweest beginnen ze daar altijd over. Ik vergeet het ook nooit meer. Ik weet ook niet of we dat ooit nog een keer mee gaan maken, zoiets, maar het was echt fantastisch.
Wanneer kunnen onze lezers jullie weer zien?
Binnenkort spelen we op Westerpop in Delft. Dat is mijn thuisstad en ik vind dat bijzonder – dat is echt mijn home town en ook een heel leuk festival. Verder doen we voor onze zomerstop nog wat dingen in Duitsland, België, een festival in Deventer en nog een aantal festivalletjes die wij doen. Dat staat natuurlijk ook op onze website.
Bedankt voor je uitgebreide antwoorden en het prettige interview.
Benieuwd hoe dat dan klinkt? Check de clip van hun nummer El Camino hieronder.