Homotolerantie is het belangrijkste recht om voor te strijden, niet omdat het het hoogste recht zou zijn (dat is het zeker niet), maar omdat alle andere individuele vrijheden er mee samenhangen.
Vrijheid, gelijkheid en broederschap
De strijd voor homotolerantie heeft een heel mooi kenmerk: hij overstijgt alle culturele grenzen. Het gaat iedere cultuur in gelijke mate aan.
In elke etnische groep, elke geloofsgroep ontdekt ongeveer 5% van de pubers dat ze niet op het andere geslacht vallen. Als zij hun hart willen kunnen volgen, willen kunnen zijn wie ze zijn, dan hebben geen andere keuze dan individueel geluk boven de familietraditie te zetten, tenzij die familie al twee generaties openheid en vrijheid kent. Binnen je geslacht een levenspartner vinden ligt vaak nog veel moeilijker dan buiten je cultuur of etnische groep.
In Nederland kun je thuis meestal wel zeggen op wie je valt, maar er zijn toch groepen waarbinnen je het liever niet zegt.
Want als je ouders er okay mee zijn, dan kan hun familie nog flinke druk uitoefenen. En kun je het zeggen op school? Op de sportvereniging? In het geloofshuis? Op je werk? Op de school van je kinderen?
Seksueel fundamentalisme
Homotolerantie gaat over mensen die dichtbij je staan. Het gaat ook over je neef, je collega en je teamgenoot. Of over jezelf, ook als je hetero bent. Want misschien doe je iets dat niet helemaal past bij de rol die de samenleving je toedicht.
Ik ben geen homo, maar mijn ouders zouden er geen enkel probleem mee hebben gehad als ik dat wel zou zijn geweest. Toch heb in mijn pubertijd meermaals klappen gehad omdat klasgenoten dachten dat ik het wel was. Gek genoeg lokt het vermoeden van homoseksualiteit agressie uit. Of zouden de klappen hebben geholpen? Dat zal toch niet?
Eigenlijk is het raar dat homoactivisme vooral door homo’s gedaan moet worden. Het is tekenend dat wij bij homo’s denken aan een soort seksuele fundamentalisten: Oversekste kerels die heel vrouwelijk gekleed zijn, of in veel leer, en mannelijk uitziende vrouwen die anti-man zijn. Maar dat is de avant-garde, de generatie die heeft moeten laten zien aan de maatschappij dat homo’s bestaan, omdat ze anders steeds weer ruimte voor zichzelf moesten maken.
Echte acceptatie betekent dat gewone mensen gewone dingen kunnen doen, zonder dat hun partnerkeuze er toe doet.
Indicatief of provocatief?
Ik ben er nog niet uit of homorechten een graadmeter of een breekijzer zijn voor individuele vrijheid. Dat is een vraagstuk voor een sociologisch onderzoek. Wat is waar?
– Naarmate een samenleving in zijn algemeenheid meer vrijheid kent, kunnen homo’s meer zichtbaar worden.
Of:
– Als een samenleving toleranter wordt naar zijn homo’s, worden ze ook toleranter voor andere individuele keuzes.
Uiteindelijk moet je thuis kunnen komen met de persoon waar je de ware liefde mee hebt gevonden, ook al sneuvelt er dan een traditie. Dan maak je maar nieuwe tradities waarin partnerkeuze vrij is, en geen agressie of afkeer opwekt. Want anders heeft elk kind 5% kans dat hij enkel door de liefde in een benarde positie terechtkomt.
Zelfbeschikking is het grootste en belangrijkste recht. Tenzij je van mening bent dat wat die voetbalmietjes op de sportclub roepen of denken erger is dan door IS als sexslavin verkocht en verkracht te worden.
P.S. Alle voetballers en voetbalfans die neerkijken op homos moeten een nekschot krijgen. Alle andere voetballers en voetbalfans natuurlijk ook, alsook alle andere fascistien (IS, Al Qaeda, Modi en zijn vriendjes, de huidige Israelische regering, Putin & Co, alle Republikeinen, de PVV, de SGP, etc etc)
We moeten eens ophouden met het tolereren van homo’s!
To·le·re·ren (tolereerde, heeft getolereerd) 1 dulden, toelaten.
Wie ben je dan om een ander te zeggen dat je hem of haar toestaat van iemand van hetzelfde geslacht te houden? Tolerantie staat lijnrecht tegenover de vrijheid, gelijkheid en broederschap waar Behanger (musicaldeskundige) aan refereert. Tolerantie is geen recht, het is een gotspe!
Het belangrijkste recht om voor te strijden, tsja, misschien, maar je komt te laat joh, de oorlog is voorbij, iedereen is al naar huis. De homo’s hebben gewonnen. Het is een kwestie van de laatste haters een nekschot geven en ze in het massagraf trappen. Ga je gang als je nog mee wil doen met de ‘beweging’. Of meld je aan bij de expedition forces, die kunnen nog wel wat hulp gebruiken.
“Uiteindelijk moet je thuis kunnen komen met de persoon waar je de ware liefde mee hebt gevonden, ook al sneuvelt er dan een traditie.”
Traditie vind ik wel een heel groot woord. Gewoonte, iets waar veel mensen niet bij stil staan, dogma.
En sneuvelen? Verbreden, uitbreiden, verrijken…
De grotere boodschap is met dit soort maatschappelijke veranderingen: of ze nou homo, Pool of moslim zijn, stoor jezelf nou eens niet zo aan anderen.
Homo is toch gewoon een ziekte, net zoals scheurbuik. Je zegt toch ook niet ik tolereer scheurbuik niet. Of ik ben tegen mensen met scheurbuik. Inmiddels is bewezen dat Homo een ongeneeslijke ziekte is, niks meer aan te doen als iemand Homo heeft. Gelukkig voor de zieke zijn er lotgenoten met dezelfde aandoening. Je schijnt er heel oud mee te kunnen worden.