Welkom bij weer een editie van “Dat mag (zo) dus niet“. Want, wat lezen we, in Pekela is wegens een ophitserige Facebook-oproep een noodbevel van kracht. Burgemeester Kuin sprak over “een zekere mate van maatschappelijke onrust”, en heeft daarom een noodbevel van 12 uur afgekondigd.
Het noodbevel is echter niet gericht op specifieke personen of een specifiek aantal personen, maar een onbepaald aantal personen:
Nou zitten er in de redactie niet heel erg veel burgemeesters, maar kunnen wij wel uitstekend handleidingen lezen en laat er nou een soort online handleiding bestaan van het Nederlands Genootschap van Burgemeesters.
Gaat het om een onbepaald aantal personen (“een ieder”), dan is een noodverordening het geschikte middel (artikel 176 Gemeentewet).
Dus we zullen het nog een keer uitleggen (wellicht is het alvast handig als Geke Faber even oplet): een bevel is dus “jij/jullie doen nu dit”. Een verordening is “deze regels gelden vanaf nu tot X voor iedereen”.
Waarom is het zo belangrijk dat dit verschil gemaakt wordt? Omdat een noodverordening een vorm van democratische controle kent. Dit kan achteraf gebeuren in noodgevallen. Een noodbevel heeft dat niet en mag daarom geen algemeen verbindende voorschriften bevatten.
Hebben de bewoners van het AZC nu last van de Pekelaren of hebben de Pekelaren nu last van de bewoners van het AZC?