De 114 jaar oude zangeres en actrice Willeke Alberti weigert in de voorstelling Bridge to Liberation Experience de rol op zich te nemen van het liefje van een Duitse Soldaat.
Blijkbaar zit de Tweede Wereldoorlog nog zo onwaarschijnlijk diep bij de Amsterdamse zangeres, dat ze de rol niet wil spelen. Ook niet omdat haar 214 jaar oude tante getrouwd is met een Canadese bevrijder. Daarnaast schijnt Alberti bezig te zijn om via de Duitse ambassade de fiets van haar tante terug te vorderen.
Willeke Alberti bewaart sinds vorig jaar geen bloembollen meer in haar kelder voor het geval er een strenge hongerwinter langs komt, maar aardappelschillensoep staat nog steeds hoog op de menukaart van huize Alberti.
Willeke Alberti haat Duitsers overigens niet hoor, ze heeft immers zelf in Duitsland gewoond, maar ze haat de uitwassen van Duitsers.
Dus jij vindt dat ze de rol wel had moeten nemen?
Precies, mag ze niet even lekker zelf weten wat ze wel en niet doet? Daarnaast, als ze inderdaad 114 is, heeft ze de oorlog bewust meegemaakt en dan kan het best diep zitten. Mijn vader (4 toen zijn deel van Nederland bevrijd werd) doet ook nog erg hatelijk over Duitsers die ver na de oorlog geboren zijn en er dus niets mee te maken hebben.
Oh ze moet doen wat ze zelf wil natuurlijk, maar ergens denk ik dat je je er 71 jaar later inmiddels wel een keer overheen moet kunnen zetten.
Zo snel? Teering Reet, dat kunnen sommige zieltjes niet zo rap verwerken hoor.
De mensen die de oorlog zelf hebben meegemaakt kunnen het nooit vergeten. De generatie daarna zal er ook moeite mee hebben, simpelweg omdat het ze met de paplepel is ingegoten. Tot die generatie (ja, de babyboomers) behoort mevrouw Albertie.
Je kan nog zo’n pleuris hekel hebben aan die generatie om alles wat ze onterecht te zeiken hebben (heb ik ook!!!), maar dit kan je ze echt niet kwalijk nemen. Traumatische gebeurtenissen als WOII hebben nou eenmaal een halfwaardetijd van twee generaties of langer.
Je gaat er gemakshalve van uit dat iedereen getraumatiseerd is door WO2.
Het gros van demense die nu rondlopen in Nederland zegt het geen moer en hebben ook geen 2e generatie-trauma.
Op 1 kennis na die na een bombardement een kind uit een huis heeft gered waren er in de verste verte geen mensen te bekennen in de (grote) kring rond mijn nu 85-jarige ouders die wat aan de oorlog over hebben gehouden, ook al is mijn vader in een trein beschoten door geallieerden bijvoorbeeld. Hij kan er over vertellen, maar trauma…no way.
En toch kijkt mijn vader elke week met veel (leed)vermaak op de Duitser naar het boksen, omdat er dan minstens één Duitser klappen krijgt.
Ik LOLDE!
Het zit echt heel diep, als je zelf zoiets had meegemaakt zou je er ook wel zo lang over hebben gedaan. Als je zoiets meemaakt zet je jezelf er niet zomaar overheen. Je hebt dan een traumatische gebeurtenis meegemaakt.
Soms kan ik blij worden van berichten als deze. Goed. Wie neemt haar plaats in?