Een discussie zo oud als de muziek zelf: “Wat maakt goede muziek, goed?” Is het de aanstekelijke melodie, een beukende beat, of moet het vooral fijn zijn om te naar luisteren in de auto, tijdens het werk, of terwijl je de diverse lichaamsopeningen van je geslachtspartner probeert te prikkelen?
Die discussie mag alvast in de reacties. Eén definitie van een goed nummer is dat het zich goed laat coveren. Ook in een andere vorm blijft het nummer dan gewoon staan, of klinkt het misschien wel beter.
Wat dacht je van Sweet Child O’ Mine, uiteraard van Guns N’ Roses:
Een prima herkenbaar nummer, een ode aan een zoeteke, niks mis mee, het blijft rock zonder kazig te worden. Het nummer werd geschreven door Guns zelf, maar wie naar deze big band-versie luistert, zal zich verbazen dat het niet om het origineel gaat:
Of hoort u de New Orleans blues liever van een blanke man? Geen idee waarom, maar there you go.
Meer? Meer!
Lief: Captain Fantastic – Sweet Child O’ mine Cover, ukkelulle-alert! Sweet Child O Mine on ukulele cover by zzzepiaaa, lekker met jezelf spelen in de duinen steent ook: Sweet Child O’ Mine – Guns N’ Roses Guitar Keyboard Cover, Jake zijn matties (waar zijn bermbommen als je ze nodig hebt): Sweet child O’ mine Afghan Cover by 34 SQN RAF REGT. Deze versie vinden we ook “mooi”: Sweet Child O’ Mine – Guns N’ Roses (cover) Jess Greenberg, blijkt verdorie dat ze een Indiaanse is: Sweet Indian Child of Mine | Baiju Dharmajan | Girish Pradhan. Pursisten. Zijt gullie daar nogt? Wat gedacht van deze bloedeloze bossa nova versie? Hoor ik een koor? Choir! covers Sweet Child O’ Mine!
Tenslotte wat Tunesische folk: