Deze lekkere floorfiller was dé verkiezingshit in Engeland dit jaar bij de General Elections, maar wat niet veel mensen weten is dat het eigenlijk gerecyclet is uit deze versie uit 2010. Toen werd het nummer nauwelijks opgemerkt, maar dat was dan ook ver voor de Brexit. Onderstaande 2017 editie is echter zo’n kneitert van een hit dat de BBC zich moest haasten om openlijk te verkondigen dat ze het niet op hun radiozenders zouden draaien omdat hun onpartijdigheid in het geding zou zijn.
Het voortdurend aanpassen aan de actualiteit is wat een krachtige protestsong betaamt wellicht, the times they are a-changing jeweetwel. Want daar hebben we in deze RCLNM mee van doen, lieve Retecoollezertjes: een heuse Protestsong zoals je ze nauwelijks meer ziet tegenwoordig. Vroeger was de Protestsong een enorm populair genre, gewoon je snoeiharde ongenuanceerde maatschappelijke betrokken mening in een drie minuten durende muzikaal niemendalletje stoppen, en de wereld in slingeren, want je had natuurlijk helegaar geen Facebook reactiepanel tot een jaar of 10 geleden. Dus ja, je moest wel.
Toch denk ik nog wel met plezier terug aan de jaren 1980 met een overvloed aan al dan niet commerciële protestsongs. Deze sluit daar wat mij betreft aardig op aan.
Ik respecteer de ‘hard brexiters’ met rationele en principiële argumenten, maar ik deed wel een juichsprong toen Theresa May’s hubris de UK met een ‘hung parliament’ opzadelde, zodat het hoogstwaarschijnlijk een ‘soft brexit’ gaat worden.
/En dit liedje over Theresa May kun je zó omkatten naar Mark Rutte