Je kunt je dat voorstellen, je bent net iets verschrikkelijk strafbaars aan het doen (belasting <s>ontwijken</s> ontduiken, 1 kilometer te hard op de A4, kleuterdeuken) en dan zijn er van die vervelende mensen (Claudia de Breij, overheid) die graag willen weten of je iets strafbaars doet.
En daar zijn ze bij de Australische katholieke kerk dus helemaal klaar mee. Binnen de katholieke kerk heb je namelijk de biecht, dat is dat je volgens het grote sprookjesboek tegen iemand in een jurk vertelt dat je stout geweest bent en dan doe je iets anders wat in het boek staat (bidden, aan een armbandje friemelen in plaats van aan kinderen) en ben je weer helemaal tof met de denkbeeldige ruimtepapa op de wolk.
Maar bij dat biechten hoort de jurkmans natuurlijk over strafbare feiten die er gepleegd zijn. En aangezien de Katholieke kerk nou niet bijzonder brandschoon is op het gebied van aan kinderen friemelen vond de overheid in down under het wel een aardig idee dat wanneer een jurkmans door een biecht op de hoogte geraakt van gefriemel met kinderen dat die dat dan niet alleen wegstreept tegen de toezegging van wat armbandfriemelen maar melding maakt bij de overheid. En dat moet dus niet mogen. Want de biecht is heilig en je moet je volledig vrij voelen om alles aan de jurkmans te vertellen zonder in de echte wereld gestraft te worden.
Nu zijn er tot op heden meer bewijzen van het bestaan van kindermisbruik in de (katholieke) kerk dan van het bestaan van het hiernamaals, dus zullen we afspreken dat we het belang van kinderen en alles wat niet in het straatje van de extremisten past boven dat van de denkbeeldige ruimtepapa op de wolk stellen?
Grappig, die vergelijking met belastingontduiken. Belastingontduikers zoeken met hun geld ook een soort biechtvaders (“belastingadviseurs”), die ze dan medeplichtig maken door hun zonde bij hen achter te laten. Verschil is, dat die dan zorgen dat het ontwijking heet, waardoor de misdaad gelegaliseerd wordt. De RK kerk is met al zijn macht in zo’n truc nog niet geslaagd voor zijn friemelpriesters.
Even advocaat van de, uhh… Ja, die metafoor werkt hier niet echt: Je advocaat, je psycholoog/psychiater en je echtgenoot hebben ook een wettelijke uitzondering op de plicht om zelfs onder ede te klikken. Het idee is dat dit meer problemen zou veroorzaken dan oplossen. En wat is een biechtvader anders dan een psycholoog? Zonder opleiding. Of toetsing aan enige standaarden. Of verstand van zaken…
Hé, wat als we pastoors enzo nou eens rebranden als alternatief geestelijk behandelaars?
Friemel, friemel, freubel.
Gelukkig zijn er wettelijke uitzonderingen op klikken bij vadertje staat. En kindermisbruik en overspel is het grote vehikel dat de politiek telkens in stelling brengt om zaken geregeld te krijgen, die anders niet in een wet te vangen zijn. Zoals heel het internetverkeer monitoren, omdat pedo’s alle geheimen van het world wide web beheersen.
Maar nu even terug naar de RK-kerk.
Omdat de heren priester in het biechthokje zaken horen, die zij celibatair niet mogen, heeft de kerk elke priester sinds 14e/15e eeuw verplicht om seksuele handelingen uit de biecht aan Rome te rapporteren. Alle priesters klikken dus aan hun werkgever.
Tot de jaren zestig van de vorige eeuw was alleen de RK-kerk op de hoogte van alle fetisj en ‘afwijkende’ voorkeuren (een collectie biechtverhalen, die eeuwen bestrijkt).
Daarmee werden die 18 tot 25 jarige aankomende kapelaantjes geschoold. Maar ach arm zij hadden reeds een kuisheidsbelofte afgelegd. En gelovige kindertjes met ontluikende seksualiteit, die bij een opgehitste priester moesten biechten, zijn wel heel gemakkelijk onder druk te zetten.