RC Late Night Music – Ancient Shapes – Violence In The Mouth Of Age

De afgelopen jaren trad de Canadese Daniel Romano al een paar keer op in ons land, vermomd als Countryster, onder andere in 2014 op Into The Great Wide Open, en in 2015 op Best Kept Secret. (Nico Dijkshoorn approved!) Als de nieuwe Gram Parsons die alle denkbare country cliché’s aanwendt: over-the-top cowboy outfits, een overdaad aan stealguitar, snikkende stem, en teksten over alles wat maar tegen kan zitten in het leven, steevast eindigend at the bottom of the bottle.

Dat Daniel daarbij af en toe een nummertje van The Ramones coverde had natuurlijk een voorteken kunnen zijn, maar ergens vorig jaar is de man radicaal van muziekstijl veranderd, formeerde de band Ancient Shapes, en maakt sindsdien vuile, smerige garagerock op centrifugesterkte, zoals afgelopen week 80 gelukkigen in het Groningse Vera mochten aanschouwen, ter promotie van het album Silent Rave. Het optreden in Vera, “waarbij Romano als een witte James Brown over het podium stuitert. Hij jongleert met de microfoonstandaard, draait rondjes om zijn as en spuwt gebogen over de monitorboxen felle woorden de zaal in”. De NRC recensent was diep onder de indruk. We horen spetterende powerpunkliedjes die de twee minuten meestal niet eens halen, waarbij de gedachten teruggaan naar de The Buzzcocks, Television en een jonge Elvis Costello. In Vera waagde de band zich aan een cover van The Who’s Can’t Explain, en dan kun je bij mij dus niks meer verkeerds doen. Herkansen kunt u op 24 oktober tijdens Dutch Design Week in Eindhoven, 26 oktober tijdens London Calling in Amsterdam en 11 november tijdens Le Guess Who? in Utrecht.
Over de RCLNM meldt Daniel het volgende: ““Violence in the Mouth of Age” is a love song for the overlooked. This sunshine carol focuses its energies and visual accompaniment towards a timeless companion of youth culture: the teen love affair between alienated youth and its stimulant valentine. Ancient Shapes tenders that perhaps there are other expanses to explore outside of the inside. Another way in. The future, beyond the jaws of yesterday, holds a beautiful violence in the mouth of age. This beautiful violence is rhythmic. To be consumed without fear and transformed in a moment, not unlike the more prominent playmate to those jittery juveniles. This is an analysis, perhaps even a valiant exclamation for bored-youth liberation. Can’t you taste it?”