Aankondiging, morgen: live blog WK foebele, kwartfinale Nederland – Argentinië

Morgen neemt Nederland het in de kwartfinale op tegen oer-vijand Argentinië, na de glorieuze 3-1 overwinning tegen de Verenigde Staten van afgelopen zaterdag. Ik hou trouwens een kleine slag om de arm, want Trump schijnt deze uitslag aan te willen vechten. Als die vlieger opgaat stel ik voor dat de FIFA wordt afgeschaft zodat Nederland alsnog Wereldkampioen 1974, 1978 en 2010 is. Maar we dwalen af.

Maar hoezo oer-vijand, hoor ik u alweer janken? Heeft u even een uurtje? Dan zal ik het haarfijn uitleggen.
In de loop van de afgelopen pakweg 60 jaar heeft het Nederlands Elftal, maar zeg maar gerust Nederland in z’n geheel, een paar krassen op haar ziel opgelopen die nooit meer weggaan, hoe vaak we ook sportief revanche nemen. Argentinië is net als Duitsland en Portugal zo’n land waar we altijd een oude rekening mee te vereffenen hebben, en dan doel ik uiteraard op de verloren WK Finale van 1978, die ons op slinkse wijze is ontnomen. Admiraal Van Gaal geeft ook al aan dat we een rekening met de Argentijnen open hebben staan, maar dan van het WK 2014, maar daarover later meer.

Wat in de aanstaande clash met de Argentijnen ook gevoelig ligt is uiteraard het Koninklijk paar. Want ook al is onze Koningin van Argentijnse komaf, zodra het op voetbal aankomt is Argentinië, en daarmee dus ook Maxima, niks minder dan de vijand die een vernederende afstraffing verdiend heeft. De RVD meldt weliswaar zakelijk dat Maxima voor Oranje zal juichen, maar dat gelooft natuurlijk niemand. Mocht Oranje het morgen niet redden dan is de kans vrij groot dat er een eenzame stretched limo met chauffeur luid claxonerend rondjes rijdt om het dorpsplein van Wassenaar.

Voor de Duitsers gelden dezelfde aloude haatgevoelens, die begonnen al op het WK van 1940, maar de verloren WK Finale van 1974 was wel de kers op de appelmoes, dat behoeft verder geen uitleg. En waarom het tussen Oranje en Portugal nooit meer goed zal komen, zal Google u vertellen als u zoekt op de “Battle of Nuremberg“.

Hoogst opmerkelijk in dit verband is dat onze derde verloren WK Finale, tegen Spanje in 2010, nooit tot dezelfde soort eeuwigdurende haat heeft geleid tegen de Spanjaarden. Blijkbaar hebben we ons met z’n allen erbij neergelegd dat Spanje de overwinning gewoon op nette en eerlijke wijze verdiend heeft. Op het daaropvolgende WK in 2014 hebben we Spanje in de poulefase weliswaar met 5-1 compleet van de mat gespeeld, maar ik kan me serieus niet herinneren dat dit vooraf nou zo’n beladen wedstrijd was. Hier zou een sociologie student eens onderzoek naar moeten doen. Sowieso, mocht Nederland dit WK winnen, zouden er dan wappies gaan protesteren, omdat WK finales winnen in strijd is met onze eeuwenoude cultuur?

Terug naar Argentinië, waar we de afgelopen 60 jaar vijf keer tegen hebben gespeeld op een WK Voetbal, en het leek me leuk en gezellig om jullie geesten alvast een beetje op te hitsen voor we morgen op 20:00 uur op NPO1 ten strijde gaan door deze 5 confrontaties de revue te laten passeren.

We starten op 26 juni 1974, toen het WK voetbal geen knockout-fase kende, maar twee halve finale-poules van ieder vier landen, waar het land dat het hoogst eindigde naar de finale doorging. In deze tweede groepsfase ronde kwam Oranje pas serieus goed op stoom na een wat tamme eerste groepsfase, en speelde de beste wedstrijden van dit WK. Brazilië en de DDR werden met 2-0 verslagen, maar hoe onwaarschijnlijk goed Oranje op dat moment was bleek vooral uit de haast vernederende 4-0 overwinning tegen Argentinië, die na afloop bijna huilende van het veld liepen. Het zou me niet verbazen als Argentinië ons sindsdien ook als een oer-vijand is gaan zien.

Vier jaar laten kwamen we de Argentijnen in eigen land wederom tegen, dit keer in de finale, waar we dankzij een kopbal van de inmiddels overleden Dick Nanninga en ondanks ’s lands beroemdste schot op de paal van Rensenbrink, een verlenging wisten af te dwingen. Helaas kregen we nog 2 doelpunten om de oren en ondergetekende jong broekie was dagenlang ontroostbaar.

Fast forward naar het WK in 1996, de kwartfinale in Marseille, waar het vlak voor tijd 1-1 stond, totdat dit gebeurde (volume helemaal opendraaien). Ik dacht te horen dat commentator Jack van Gelder hier zei dat Bergkamp het winnende doelpunt scoorde maar dat moet ik nog even goed terugluisteren.

In 2006 kwamen we de Argentijnen wederom tegen op het WK, dit keer in de slotwedstrijd van Poule C. Beiden landen hadden al gewonnen van Servie en Ivoorkust en waren daarmee al door naar de volgende ronde, met als gevolg een tamelijk bloedeloze 0-0. Check vooral de piepjonge Messi die hier al meedeed.

De laatste in de serie van 5 is de halve finale van 2014, waarin Argentinië na verlenging uiteindelijk een strafschoppenserie nodig had om ons de weg naar de finale te ontnemen, maar dat kwam toch vooral omdat het bij Oranje een eeuwenoude traditie is om het compleet zelf te verprutsen als het op strafschoppenseries aankomt. Schrale troost was dat Argentinië enkele dagen later de finale verloor van die andere bruinhemden, Duitsland dus. Voor Bondscoach Van Gaal is -zoals gezegd- dit de te vereffenen rekening, prima wat mij betreft, als de gevoelens van sportieve rancune hem tot grote daden opstuwt. “We zetten de tegenstander vast met provocerende pressie en parkeeracties op de eigen helft”, waarmee van Gaal zijn totaalvoetbal 2.0 fijntjes samenvat.

Tot slot nog een kleine prognose: een weinig amusante saaie pot schaakvoetbal, waarin Virgil van Dijk de hele wedstrijd gaat voorkomen dat Messi iets kan ondernemen, en zonder Messi kan Argentinië niet veel. We winnen heel zuinigjes met 1-0.

Dank tot slot aan collega Toxt voor de heersende plaatjes.