Accenture kent u wel. Ze doen allerlei consultancydingen voor te veel geld maar ze laten zich weinig pakken in de grote “overheid en ict” fuckupkermis, dus ergens doen ze iets goed.
Behalve dan in dit dossier waar we nu even naar gaan kijken. Hertz, de gele autoverhuurboer wilde wegens alles via internet en eenvoudiger (en vast ook meer service) een online presence hebben voor het Hertzmerk en de andere merken van de groep, Thrifty en Dollar. Dus beetje offertes lopen opvragen en de opdracht werd uiteindelijk gegund aan Accenture.
August 2016 heeft Accenture de mouwen opgestroopt en is gaan fröbelen, de side en alle mobile apps moesten klaar zijn in december 2017. Ruim de tijd zou je zeggen. Maar de launchdate werd eerst uitgesteld tot januari 2018 en vervolgens april 2018. Toen die deadline ook niet gehaald werd heeft Hertz de handdoek gegooid. Zo was de website alleen gemaakt voor mobiel en desktop en niet (zoals de specificaties voorschreven) voor tablet. Dat kon wel, maar dat ging tonnen extra werk kosten. Ook zou de website eenvoudig ingezet kunnen worden buiten de VS voor de internationale merken en Dollar en Thrifty. Maar daar was ook even geen rekening mee gehouden. Maar kon wel voor extra knaken.
Oh ja, en de side die ze wèl opgeleverd hadden, bleek qua security ook nog eens zo lek als een mandje. Echt. Hoe de vliegende fuck. En daar hadden ze overigens de luttele somma van 32 miljoen USD voor over mogen gireren.
Dus heeft Hertz die prutsers van Accenture echt VOLLEDIG de moeder gesued. Voor de liefhebbers hierrrr de volledige dagvaarding zoals ingediend bij de rechtbank in NY. Wij staan vast popcorn te bakken om het vervolg te volgen.
Accenture? Ascendum!
Breek me de bek niet open over ICT bedrijven. Bijzonder goed in één ding, namelijk factureren. Wat ze maken? Nou, uren. Verder zorgen ze dat ze je zo snel mogelijk met je pik in het cement programmeren. En alle incompetentie is tegenwoordig methodisch geformaliseerd in scrum agile. Wat zoveel betekent als: een offerte is een suggestie van een indicatie van een vermoeden van mogelijke kosten en een entreekaartje voor ons facturatiepretpark genaamd ‘de klant’, en waarbij we elke dag maar kijken waar we zin in hebben. De schuld van alle tijd- en budgetoverschrijdingen noemen ze de ‘product owner’, want die was erbij toen wij zeiden dat hij het moest goedkeuren. Het werk wat niet gedaan is als het budget op is, noemen ze storypoints – maar dan zijn ze wel binnen het budget gebleven, dus wat lul je. Al het werk is sowieso gelul, daarom noemen ze het ook stories. ‘What de fuk zijn jullie in vredesnaam aan het doen en hou daar eens gauw mee op’ – noemen ze een ‘request for change’. Even overleggen wie het overzicht nog heeft noemen ze een stand up en een gewone werkweek heet een sprint waarbij scrummasters naast de programmeurs zitten om naast code vooral ook uren te schrijven. Met een vork. Een plan doen ze niet aan, want dat is te begroten en te plannen, en daarop kunnen ze worden afgerekend. En dat is zó 2015. Twee of meer taakjes vinden ze al ingewikkeld en noemen ze dan een epic. Een en ander vindt plaats in een war room wat niets meer of minder is dan de Afdeling Paniek.
Helemaal de touwtiefus suen dat bedrijf. Graag jurisprudentie overvliegen naar NL en sue alle ict-bedrijven juridisch de moeder. Scrum is scrotum!