Hazes. Je kunt er veel over zeggen maar hij is op zich op landelijk niveau erg succesvol geweest. Wel het beste voorbeeld dat Heineken ongezond pisbier is waar je niet oud mee gaat worden, maar iedereen kent wel z’n hits. Maar, wanneer we het gewoon even sec bekijken, toch een beetje op microniveau een sneue meneer, een vette, dronken, lelijke, kindermishandelende, vreemgaande, rijmelaar met een tikkie dna teveel. Marketing goed, product beroerd. Maar, dan zijn er ook de Hazes-imitators. En dat is dus iemand die z’n best doet om een proletarische alcoholist te imiteren. Daar kun je inderdaad weinig respect voor opbrengen.
En zo’n type is dus Rob Zorn. Hij gaat in typische Hazes melodrama zingen over dat men hem zijn leven moet laten leven. Hij doet het altijd al zo. Mooie shaffyverwijzing, jammer van de baggermuziek en zang. Overigens heeft niemand zover wij konden nagaan Zorn ooit verteld dat hij het anders zou moeten doen. Soit. Vervolgens laat Zorn zich filmen achter de toog met een kenmerkend Hazes hoedje. Nou moet ik zeggen dat hij fysiek Hazes aardig goed benaderd heeft. Ook Rob Zorn ziet eruit als een zwetende poef met voortanden. Het cafe waar de opnames worden gemaakt is (zoals verwacht) weer tot de naad toe afgevuld met figuranten uit de LSES buitencategorie. Het type mokkel waar je een bolletjestrui aantrekt voor je ze beklimt. Tenminste, nadat je zelf een hectoliter van voornoemd smerig pisbier achter de huig gehengst hebt. Want nuchter sleur je zelfs je hond er nog vanaf. Dat is zielig voor de hond.
