Op tal van Nederlandse gemeentehuizen wordt op dit moment door mensen die weinig toevoegen aan de organisatie het evangelie van het “flexen” gepredikt. Het personeel krijgt een kluisje en eventueel een rolcontainertje, en kan dan in het gebouw op zoek naar een tafel en stoel. Geconcentreerd werk blijkt daarna onmogelijk, mensen zijn lang (en soms tevergeefs) op zoek naar een werkplek, collega’s kunnen elkaar niet vinden in het gebouw en een telefoongesprek is niet te voeren. En dat tegen enorme kosten voor het ombouwen. Voordelen zijn er ook, zoals “sociale interactie” (=gezellig kletsen). Al met al is het een modegril die nog wel een tijdje aan zal houden totdat iemand eindelijk het licht gaat zien dat dit niet werkt en niet op te lossen valt met bullshitbingo (Bricks, Bytes, Behaviour – wat voor kleuterleidster loopt daar rond zeg?) En dan verzinnen we weer wat nieuws.
Nog zo’n modegril. Het zal u niet ontgaan zijn dat de Tweede Kamer zich in de aanloop naar het zomerreces vermaakt met een zeldzaam onzinnige enquete naar de woningcorporaties. U moet weten: woningcorporaties bestaan sinds het begin van de 20e eeuw en hebben decennialang uitstekend gefunctioneerd. Zo hebben zij ervoor gezorgd dat in geen land ter wereld de armste lagen van de bevolking zo fatsoenlijk gehuisvest zijn als bij ons. Totdat in de jaren negentig de politieke partijen ineens begeesterd werden door het privatiseringsvirus.
