Another Day Of Life

Nou niet om te willen lifeloggen, maar ik kan je vertellen dat de trauma’s uit de oorlog(en) in Angola (en Rhodesië!) er inderdaad niet om liegen. Zuid Afrika heeft talloze dienstplichtige jongens van 18 die oorlogen in gestuurd, en de verhalen die ik van vrienden en kennissen heb gehoord zijn echt bloedstollend. Dat varieert van een vliegtuig vol met groene recruten die naar Angola gevlogen werden en daarbij moesten zitten op stapels bodybags (omdat ze moesten dienen als afleidingsmanouvre voor een andere operatie en het niet te verwachten viel dat ze levend terugkwamen) tot “ondervragingen” waarbij burgers uit helikopters gegooid werden om anderen aan het praten te krijgen. En dat nog maar het topje van de ijsberg. Intussen was de officiële party line dat er helemaal geen Zuid-Afrikaanse troepen in Angola waren, terwijl er genoeg doden en gewonden waren om een compleet convooi met vrachtwagens te vullen, en de troepenbewegingen sporen achter lieten die zelfs op satellietfoto’s te zien waren. Dat zoiets pijnlijke littekens op de ziel achterlaat is niet verbazend. De meeste jongens kwamen terug uit Angola met ernstige gevallen van PTSD, maar daar werd in die dagen in ZA compleet overheen gekeken. Ze kregen hun ontslagbriefje en mochten hun AK47 inleveren, en dat was dat– ze gingen van de ene dat op de andere terug naar het burgerleven, en in veel gevallen compleet de mist in, want dank zij de censuur van het Apartheids-regime had niemand ook maar enig idee wat die stakkers hadden doorgemaakt.