Op een vroege maandagmorgen zal het geweest zijn, stel ik me zo voor. Thierry had de avond ervoor weer tot laat banden geplakt en was nog niet helemaal helder toen de vraag “wat nu?” werd gesteld. “We slepen ze voor de rechter”, antwoordde hij terwijl hij nog een slok van zijn tweede frappucino verkeerd met paddestoelextract nam.
Wie en waarom werd in de vergadering niet helemaal duidelijk wegens het nog verder ontbreken van enige coherentie tussen de uitspraken van Baudet dan normaal, dus werd het de Staat. Alweer. Of ze even wilde stoppen met het uitvoeren van het Samenwerkingsverdrag met Oekraïne. En of ze de Bandenplakstichting even de agenda voor de volgende raadsvergadering wilden laten bepalen.
Na het lezen van de dagvaarding stellen onbevestigde bronnen dat zowel de rechters als het voltallige ambtenarenapparaat niet meer bij kwamen van het lachen en pas na een half uur met enige buikpijn weer aanspreekbaar waren. Op de zitting zelf werd zekerheidshalve nog even gevraagd of Forum voor Democratie nog even kon uitleggen wat er dan precies al uitgevoerd wordt dat onder nationale bevoegdheid valt:
Tot slot, maar zeker niet in de laatste plaats, is van belang dat de Stichting – daarnaar gevraagd – op de zitting heeft aangegeven geen concrete uitvoeringshandelingen van het Nederlandse gedeelte van het verdrag te kunnen aangeven.
Dit is dus hoe goed de tegen-campagne begrijpt waartegen ze precies campagne voeren: een rechtszaak om iets te stoppen waarvan ze zelf niet aan kunnen geven wat het is. En daar moet u dan een stemadvies van aannemen.
Alweer een referendumpots? Welja, joh. In tegenstelling tot sommige mensen doen wij namelijk wat moeite om te begrijpen waar het over gaat. Ook hebben wij keiharde argumenten, zoals Taya en Yulia.
Stalken? Dat doe je tegenwoordig gewoon via Twitter! Of Facebook, maar vergeet dan niet onze jarenoude foto’s per ongeluk te liken (en als je dan toch bezig bent: onze pagina heeft ook zo’n knop).
Dat zijn legale misstappen! Badum, tsssh.