Boetes Voor Boetes

Al jaren vraag ik me af waarom bedrijven en overheid wanbetalers bestraffen met een boete. Echte wanbetalers en oplichters heb je er niet mee. Die betalen ook de verhogingen niet. Die moet je op een andere manier aanpakken. Het moedwillig aangaan van betalingsverplichtingen die je niet kunt inlossen, moet gewoon strafbaar zijn. Vaker echter betreft het mensen die niet kunnen betalen, bijvoorbeeld omdat:

1. Die klote PostNL je post totaal verkeerd bezorgd. Ik krijg ook regelmatig post van anderen, met heel andere adressen er op. Verhuisservices werken ook niet. Soms krijg ik een waarschuwing waarvan ik het origineel nooit gehad heb.

2. Je het geld even niet hebt. Als je dan het bedrag verhoogt, dan krijgt de eiser het orginele bedrag niet en het incassobureau de verhoging ook niet. De oplossing is nu om verder te gaan verhogen. Het brengt mensen verder in problemen. Het is raar dat ik als bedrijf rechtmatig 50 euro kan eisen, en dat bedrag tot in het oneindige kan ophogen met zelfverzonnen ‘aansporingen’ om te gaan betalen.

3. Weinig geld hebben kost geld. Een paar voorbeelden:
– Abonnementen kosten per maand minder dan per jaar. Als je niet veel geld hebt, zijn je abonnementen dus duurder.
– Je kunt niet investeren in dubbelglas of een zonneboiler, dus je betaalt de hoofdprijs als het gaat om energiegebruik.
– Gespreid betalen van gemeentebelastingen is duurder.
– Als je je goedkoop wilt verzekeren, gaat je eigen risico omhoog. Als er iets gebeurt, of je wordt ziek, dan zijn mensen die goedkope verzekeringen moeten sluiten, duurder uit. Daar krijgen ze rekeningen voor die ze niet kunnen betalen.
– Als je moet lenen, betaal je een hoge rente. Geld lenen kost geld.

Met dit soort maatregelen maak je het de mensen die om wat voor reden dan ook krap bij kas zitten, waanzinnig moeilijk. Kunnen we niet concluderen dat het bestraffen van niet kunnen betalen averechts werkt? Als 1 bedrijf of overheidsinstantie nu geen geld krijgt, dan worden de boetebedragen zodanig hoog opgevoerd, dat het volgende bedrijf dat een rekening betaald wil zien sowieso niet aan bod komt. Dit systeem is leuk voor de incassobranche, maar het gewone bedrijfsleven heeft er alleen maar last van. Kunnen we dat systeem dan niet failliet verklaren en iets anders verzinnen? Kunnen we niet stellen dat er een maximum moet komen aan de financiële druk die bedrijven en overheidsinstellingen op particulieren mogen uitoefenen? Kunnen we niet een soort sociale dienstverlening in het leven roepen, waar wanbetalers aan het werk kunnen? Dan wordt de hoofdsom van de rekeningen betaald, en lossen ze de schuld in door taken te verrichten waar iedereen wat aan heeft. En dat kan alles zijn, van bejaarden wassen, tot zendmasten afsoppen voor de mensen die hun telefoonrekening niet konden betalen. Of is er nog iets beters te verzinnen?

De vragen die moeten opgelost zijn:
– Hoe straf je oplichters en wanbetalers?
– Hoe voorkom je dat mensen door incassobureau’s failliet gaan?
– Hoe zorg je dat bedrijven en overheden toch hun peso’s krijgen?

Voorstellen:
Bedrijven die een rekening betaald willen zien, kunnen niet volstaan met communicatie via de schriftelijke post. Daar moet minimaal één ander medium bij aangewend worden, dat niet afhankelijk is van een woonadres. Telefoon en email verhuizen tegenwoordig namelijk mee.

Bij wanbetaling wordt nagegaan of de koper van te voren voornemens was om de rekeningen niet te betalen. Als dat wel zo is, volgt een sanctie.
Als dat niet zo is, volgt een betaalregeling.

We voeren een sociale dienstplicht in voor mensen met weinig geld. Blut zijn leidt dan tot werk krijgen.

Dan heb je nog een categorie mensen die blut is, niks kan, en toch schulden oploopt. Die kan je dan belasten met nog meer schulden. En daardoor met nog meer schulden. Dat maakt dan niet uit, want die schulden gaan nooit ingelost worden.