Brief. Redacteur zegt GeenStijl vaarwel.

Ik hou van GeenStijl. Van de cultuur, de mensen, de taal, de memes, de succesvolle en minder succesvolle spin-offs, van Fleischbaum en de Chileen. De geschiedenis, het heden en de toekomst van GeenStijl liggen me nauw aan het hart.

De laatste tijd ben ik in toenemende mate bezorgd. Ik word ouder. Ik heb voldoende goede vrienden, ik ben gezond, mijn familie is stabiel en ik heb überhaupt over mij zelf weinig te klagen. Ik ben bezorgd over de toekomst van GeenStijl. In mijn ogen gaat het hard achteruit, erger nog, deze site is kort voor een verregaande catastrofe, op cultureel, sociaal en meme niveau. Ik maak mij zorgen dat het GeenStijl dat ik ken over tien jaar niet meer bestaat en er nog maar restjes over zijn van de site waar ik van hou.

Momenteel ben ik bezig met stukjes tikken en twitteren. Ik schrijf stukjes voor GeenStijl en behoor daarmee tot de elite van dit land en zelfs van de hele wereld. Ik verdien voldoende geld en ik kan aan de bak waar ik ook maar wil ter wereld. Ik wil niet arrogant klinken, want het is gewoon zo.

En toch denk ik niet dat ik bij GeenStijl mijn geld wil blijven verdienen. Ik wil deze site verlaten, niet omdat ik een of andere behoefte heb om bij Merel Roze of Sargasso te gaan schrijven en mezelf opnieuw uit te vinden of omdat ik met geweren wil schieten in de VS of omdat ik de exotische wereld in Afrika wil proeven. Ik wil hier weg omdat ik mij niet medeschuldig wil maken aan het verpesten van deze site.

Als ik stukjes schrijf, krijg ik ook reacties. Ik ben best bereid reacties te krijgen, uiteindelijk krijg je door reacties ook een betere band met je reaguurders. Ik wil best met ze praten over tieten, studentes met een kamelenteen of Finnen. Ik zie het als mijn sociale plicht om ouderen, zieken en zwakken op de hoogte te houden. Ik heb best een flinke fractie van mijn leven over voor GeenStijl en voor het land in het algemeen. Ik wil graag schrijven over serieus en nuttig wetenschappelijk onderzoek. Over de kinderen van het land, over opvoeding en opleiding, over eten op school en over opvang van kansarmen. Ik ben ook bereid te schrijven over mensen die dit voor mij regelen en hier een eerlijk (Graaiers! Allemaal!) salaris voor krijgen, op regionaal, nationaal en ook internationaal niveau, dus ook de EU. Ik ben zelfs bereid om over kunst en cultuur uit te schrijven. Uiteindelijk wil ik ook wel schrijven over een hoogwaardige en vooral objective openbare omroep [sic]. Ik wil dit allemaal schrijven, samen met de rest van GeenStijl, en ik hoef niet eens een bedankje of een vermelding te hebben. Ik wil slechts dat mijn stukjes nuttig en efficiënt gelezen worden.

Ik wil niet dat mijn stukjes gelezen worden door een horde niet bijster intelligente tokkies die haat als hobby hebben. Ik wil niet bij het koffiezetapparaat staan naast een gillende woelrat met een matrozenpetje op. Ik wil niet meer schrijven over Finnen, asielzoekers, Femke Halsema. Ik ben het zat om foto als feauteau te moeten schrijven omdat Pritt daarvan gaat gniffelen. Ik wil me niet meer gedwongen voelen om constant boos te zijn op vrouwen met een bakfiets, me druk te maken om wat social justice warriors nu weer verzonnen hebben.

Ik wil GeenStijl niet in de steek laten. Maar door hier te blijven en mijn stukjes te schrijven ondersteun ik alleen het systeem dat deze site langzaam en stil probeert om zeep te helpen. Ik kan zelf nog zo vaak op de redactieborrel boos in een hoekje gaan zitten met een bakje nootjes, maar als de meerderheid van deze site dit blijkbaar niet wil, kan ik mijn tijd beter besteden.
Daarom ga ik weg, hopende dat de grote massa van deze site een keer wakker wordt als het echt mis zit en goed gaat huishouden. Dan kom ik graag terug en dan schrijf ik weer over alles wat het waard is om over geschreven te worden te worden. En als de massa nooit wakker wordt? Dan is GeenStijl zo als ik het ken en zo als ik ervan hou al gestorven.

JQ.