Het jaar is 2017. De grijze maand maart zou moeten draaien om het thema verkiezingen, maar vrijwel niemand maakt zich druk om het poppetje om op te stemmen – sinds de avondklok is ingevoerd voelen mensen zich minder veilig op straat. Geruchten doen de ronde op sociale media, maar niemand weet waar de vermiste mensen zijn gebleven.
Het begon allemaal met een overheidscampagne. “Check uw donorregistratie”, heette het en het was bedoeld om mensen met een passieve opt-in te informeren en een actieve optie te geven om geen orgaandonor te worden. In het geval dat ze wel donor wilden blijven, waren het doktoren die een medische check deden op wijklocaties. Maar somigen kwamen na medische checks nooit terug.
Vrouwen, kinderen, volwassen mannen die in hun leven nog nooit een voet buiten het lijntje hadden gezet werd nooit meer iets van vernomen. De overheid zette zich uiteraard heftig in toen het aantal vermiste personen begon te stijgen. Er werd een avondklok ingesteld en mensen werden gewaarschuwd niet alleen over straat te gaan. Volgens de officiele bronnen was er geen aanleiding om een verband tussen de donorcampagne en de vermiste personen te vermoeden.
Toch moesten sommige mensen alleen of buiten de avondklok om de straat op. De 24-uurs economie liet zichzelf niet zomaar tegenhouden. Het aantal vermiste personen bleef echter stijgen, maar nu voornamelijk na de uren van de avondklok. Volgens de overheid kon men daar niets aan doen: tenslotte was de maatregel er niet voor niets.
Binnen de kortste keren was het donortekort opgelost. Het programma bleef bestaan, want het werkte en iedereen moest een optie krijgen om actief ‘nee’ te zeggen tegen orgaandonatie. Geleidelijk aan waren er minder donoren nodig en dat was voor de overheid een zege.
Ook daalde het aantal nieuwe vermiste personen. Overduidelijk werkte het beleid van de avondklok, concludeerde men, en dus werd de avondklok gehandhaafd. Al met al waren zowel de campagne tegen de vermissingen als het actief op zoek gaan naar orgaandonoren die eigenlijk een opt-out wilden een gigantisch succes. Maar intussen voelt niemand zich nog veilig…
Krijg ineens trek in een patatje oorlog.
Maar goed, ik vind het idee zo gek nog niet eigenlijk. Opt-out of opt-in. 100 jaar oud worden zal hiermee niet erg veranderen. Iemand van 98 geven ze echt geen nieuwe (pardon, occasion) onderdelen, dan is de levensverwachting na een dure operatie (van MIJN eigen risico!) niet substantieel langer geworden.
Voor de jongere generaties: doen. Niet tegen elke prijs maar over het algemeen: doen.
Ziektes in onze welvaart zorgen er wel voor dat het gemiddelde niet extreem hoger wordt.
Zeker nu de horeca weer volloopt met rokers.