De Hand van Rod 1: Heidi vs Doutzen

Ja, Ome Reet knalde al eerder vandaag een fijne stelling uw gezicht in. We gaan nog even verder met het WK, maar we lopen daarin hier tegen een bezwaar aan: los van dat we de teamkleuren nog net uit elkaar kunnen halen en weten wat buitenspel is, hebben wij hier in de bunker weinig verstand van blikkie trap voor miljonairs. Gelukkig hebben we Rodney Rijsdijk weer bereid gevonden om ons van inzichten te voorzien. Omdat de ene hand de ander wast, kunt u door hem te mailen op Rodney apenstaartje Rodzooi punt nl zijn boekje Kroegkronieken bestellen (als u dat leuk vindt, tenminste). Enfin, tromgeroffel, open doek..Rodney Rijsdijk, beste mensen!

Stel dat je lekker op de Copacabana ligt te zonnen en Heidi Klum komt naast je liggen. Ze ziet dat je kijkt, dat je haar herkent en ze lacht naar je. Ze legt haar handdoekje neer, naast die van jou, en ze gaat liggen. Af en toe kijk je naar haar. Wat een lijf, wat een uitstraling, wat is ze mooi… Twee uur later gaat ze weg. Ze zegt je beleefd gedag en geeft je haar mooiste glimlach. Je kijkt haar na…. Eigenlijk is het nu tijd om te gaan. Beter wordt het niet meer vandaag, maar je blijft toch liggen. Haar plek wordt ingenomen door een saaie sok met de uitstraling van een afdruiprek. Dat is geen groot plezier om naar te kijken en je valt in een diepe slaap, dromend over Heidi.

Dit was in een notendop het verschil tussen Duitsland-Portugal en Iran-Nigeria van afgelopen maandag. De Duitsers wervelden met leuk en fris spel de Portugezen van de mat en verveelden geen moment. In plaats van dat ik daarna nog iets leuks ging doen liet ik de TV aanstaan voor Iran-Nigeria, maar mijn hemel…. Als commentator Arno Vermeulen al de man van de wedstrijd is weet je genoeg. Een wedstrijd die was zoals Willem Holleeder tegenwoordig verplicht eet: zouteloos. Het was een wedstrijd die ik, als ik dokter was, zou voorschrijven als slaapmiddel. Succes gegarandeerd. En als ik een harteloze dictator zou zijn zou ik het tonen van die wedstrijd gebruiken als martelmethode. De gevangene verplicht naar Iran-Nigeria laten kijken. En dan elke keer als hij in slaap valt de wedstrijd opnieuw starten. Geloof me: binnen een half uur heeft hij alle staatsgeheimen van het vijandige buurland verteld, weet ik zijn hele familiegeschiedenis en elke zonde die hij ooit begaan heeft in zijn leven.
Het was een wedstrijd die deed verlangen naar onze steeds verder afglijdende Eredivisie. Een wedstrijd die gedachtes deed opkomen als: ‘Zo slecht is NAC-FC Utrecht nou ook weer niet’, ‘Ajax speelde eigenlijk best attractief afgelopen jaar’ of ‘Waarom kan een Nederlandse ploeg niet weer eens de Champions League winnen?’
Maar zo is het natuurlijk niet. Nigeria en Iran zijn beide van een dusdanig bedroevend niveau dat ze het in de Eredivisie nog knap lastig zouden hebben. Wat ook niet verwonderlijk is als je naar beide selecties kijkt. Bij Iran voetbalden de laatste twintig minuten twee jongens in de spits waarvan de ene het afgelopen seizoen degradeerde met NEC en de andere een Fries is die op het tweede Engelse niveau speelt. En bij Nigeria spelen tegenwoordig geen internationale vedettes als Jay-Jay Okocha of Finidi George meer, maar veel spelers die nog in de Nigeriaanse competitie spelen. Dan is het voor die jongens natuurlijk geweldig dat ze op zo’n podium mogen acteren, maar ze hebben net zoveel kans op een succesvol WK als ondergetekende op een nominatie voor de Pulitzerprijs.
Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat Iran-Nigeria tot dusverre niet representatief is voor het toernooi. Over het algemeen zijn er aardige wedstrijden en Nederland toonde zich in de tweede helft tegen Spanje tot ieders verrassing een ware Doutzen Kroes: meer dan leuk om naar te kijken. Opportunistisch Nederland droomt stiekem al van een finale tussen Heidi en Doutzen. En nou is die Heidi geen weggooier hoor, maar die wint Doutzen.