Hoewel er een staakt-het-vuren heerst in de koude loopgraven van Oekraïne, waar het einde van de winter zich kenmerkt door wisselvallig weer, is de oorlog niet over.
De oorlog, die nu al 2 jaar duurt en het leven heeft gekost aan zeker 10.000 mensen, lijkt telkens maar net niet ten einde willen komen. Nolan Peterson bezocht de soldaten aan de frontlinie en kwam met een indrukwekkend verhaal terug. Er kan dan wel een staakt-het-vuren zijn, maar nog elke dag wordt er met artillerie geschoten, aldus een 23-jarige Oekraïense soldaat bij Karlivka. Bij Donetsk vallen separatisten dagelijks bepaalde hotspots aan met gecombineerd tank-, artillerie- en kleinwapenvuur.
Iedereen is gefrustreerd als ze op je schieten en je mag niet terugschieten. ~Andriy, 93e brigade
De stad Shyrokyne is een ruine en zolang de door terugtrekkende militairen achtergelaten boobytraps niet ontmanteld zijn verboden gebied. In het verhaal wordt duidelijk dat de Oekraïense militairen het met beperkte technologie moeten doen. Het is dan wellicht maar goed dat Rusland niet openlijk de oorlog verklaart.
Peterson schetst een beeld dat het midden houdt tussen scenes uit de eerste wereldoorlog en een post-apocalyptische clanoorlog waarbij met bij elkaar gesprokkelde technologie wordt geprobeerd het gevecht niet te verliezen.
De linie bestaat uit loopgraven en dug-outs, de nachtwacht wisselt om beurten de enige nachtvisiekijker die aanwezig is af om de horizon te scannen, en hoewel de bevoorrading beter is dan in het begin van de oorlog zijn sodaten nog deels afhankelijk van burgervrijwilligers om voedseltekorten op te vangen.
Het hele verhaal, waaronder de beschrijving van een patrouille door niemandsland, leest u hier.