Blijkbaar zijn we als land de interesse in onze schenenschopper journaliste columniste Ebru Umar nog niet kwijt. Vandaag mag ze namelijk in het Parool haar gal spuwen. Nadat Theo van Gogh er even aan zijn dode haren wordt bijgesleept als, terecht, de enige reden dat Umar zichzelf columnist mag noemen, gaat ze over op haar stokpaardje.
Want de integratie is mislukt, et cetera.
Migrantenkinderen zijn tikkende tijdbommen, maar dat mag je van de politici en de grachtengordel met zijn roze bril op niet zeggen.
Je bent zelf een migrantenkind! En dat is dit keer niet bedoeld als een flauwe grap in een discussie die inmiddels nergens meer over gaat. Ebru is continu stennis aan het schoppen. Ze vertikt het zich aan onze sociale normen aan te passen. Ze vindt dat ze daarvoor niet genoeg respect krijgt. Ze jankt erover dat we in 10 jaar niet veranderd zijn in haar utopie van een fascistische dictatuur. Nu is ze nota bene verongelijkt aan het janken dat ze in een ander land vastgehouden wordt omdat ze zich aldaar niet aan kan passen. En dan heeft ze het sliertvergeten gore lef om iets te zeggen over andere migrantenkinderen? Het is, voor haar en anderen, maar goed dat we hier in Nederland wel zo tolerant zijn, maar kan dit waardeloze meninggorgel alsjeblieft voortaan podiumloos blijven? Ik vrees echter van niet, want het promoten van intolerantie is voor Telegraaf-media een Business Model en zolang het geld oplevert maakt het niet uit hoe dom de schrijfsels zijn.
Als je kritiek hebt op een bevolkingsgroep waar je zelf niet toe behoort, speelt al snel iemand (al dan niet terecht) de discriminatiekaart en wordt je in kamp-Wilders geplaatst; op een lijn met vrouwenmeppers, brievenbuspissers en ander uitschot.
Die wil “Pauw Draait Door” liever niet aan tafel hebben.
Dat probleem heb je niet als je zelf tot de aangeklaagde groep behoort.
Ziedaar het bestaansrecht van Umar.