Hallo Sanne Rambags, welkom op het internet!

We gaan vast enorm goede vrienden worden Sanne Rambags uit Tilburg. Ik heb daar alle vertrouwen in.

Al is het alleen maar om je potsierlijke bio met dit soort getrut er in “Ze is als één van de weinige zangeressen van haar generatie in staat om op een open manier te improviseren, soms met zelfgeschreven teksten en gedichten, dan weer door zich volledig tussen de musici te positioneren. Hierdoor heeft haar stem een instrumentale functie waarmee zij op zoek gaat naar de uitersten van de stem, nieuwe klanken en een eigen geluid.” Of dat je zonder blikken of blozen rept over “de stem die het dichtst bij het hart ligt”. Ik weet niet hoe het bij jou zit Sanne Rambags, maar bij mij is ligt mijn aorta nog net ietsje dichterbij en die was na het aanschouwen van die jijbuis video die je zo graag van de interwebs afgeswifferd wil hebben uit pure wanhoop zo enorm zijn best aan het doen dicht te slibben dat ik met een beetje mazzel je volgende optreden niet mee ga maken.

Of dat mensen zich nog steeds afvragen wat het is dat je doet en slecht de keuze kunnen maken tussen Engelse folk of Libanese bergzang. Het is een beetje alsof je een restaurant hebt en mensen zich hardop afvragen of ze net hamburgers of lauwe brinta hebben zitten kanen.

Ik heb net een nummer van je opgezet en ben toen even hard gaan schijten. En dat ging helemaal prima, dus kudo’s daar voor. Toen ik terug kwam stond de hele redactie met bloedende trommelvliezen boos naar de stereo te kijken. Of ik dat niet meer wou doen waar normale mensen bij waren. Goed. Ik denk niet dat ze ons snappen Sanne Rambags. Ik denk niet dat ze zo als jij en ik verhalenvertellers zijn die balanceren tussen magie en werkelijkheid. Wij snappen tenminste wél dat jazz bij uitstek muziek is voor mensen die heel moeilijk willen klinken maar elk talent tot het maken van echte muziek ontberen.

En daarom snap ik ook dat jij dat filmpje zo graag van de interwebs wil. Het moet geen gemakkelijke keuze zijn geweest voor je, willens en wetens je gitaar op schoot nemen voor iets wat nog het meeste lijkt op een audiovisuele representatie van een Scania die loeiend donuts draait op wat voorheen een nestjes puppies was maar zich nu het beste laat omschrijven als een hele dunne, lauwe hondpizza met stukjes. Jij bent een Echte Artiest. Maar er moet glutenvrij brood op de plank. Jij moet ook eten. En dan kom je er achter mensen dat zomaar opnemen en op de jijbuizen kwakken. Dat is natuurlijk helemaal niet de bedoeling. De schoften. Helemaal omdat je straks ook buiten Europa bekend bent en de Efteling natuurlijk als best wel heel bekende toeristische attractie met best wel heel veel bezoekers uit binnen- en buitenland nu niet per se iets is waar jij en je geforceerde, ingewikkelde kutmuziek mee geassocieerd wil worden. Dus moeten die flikka’s van het internet af. Want dat recht heb je als artiest (hahaha, nee).

Ik hou van mensen zoals jij Sanne Rambags. Mensen die in derde persoon zonder enige ironie dit soort dingen over zichzelf schrijven; “Zangeres Sanne Rambags schrijft nummers met poëtische teksten geïnspireerd door verlangen, melancholie en stilte. Invloeden van Joni Mitchell en Eefje de Visser zijn hoorbaar in haar spel. Zichzelf begeleidend op gitaar, vertolkt ze de nummers met haar warme stem en melancholische klanken.” Dan ben je echt een narcist van de buitencategorie. Dan ben je zo enorm dol op jezelf dat het inderdaad moeilijk is om te bevatten dat niet iedereen zit te wachten op je Libanesebergzangfolkjazz. Trut.