“Het begon al toen ik als klein jongetje bij de misdienaartjes zat, je weet wel, gekleed in zo’n lange zwarte jurk met witte lingerie erover. De meeste misdienaars mochten regelmatig op woensdagmiddag bij meneer pastoor langskomen. Je hoorde dan wel eens dat ze ze zich er achteraf niks meer van konden herinneren, alleen dat ze een raar jeukend gevoel aan hun gat hadden. Ik vond het toen al raar dat ik nooit gevraagd werd, voelde alsof ik er niet helemaal bij hoorde.”
Retecool sprak met Tonnie Teef, onbeduidend musical figurant en marginaal soap-acteur van de C-categorie, en bekend van het nasynchroniseren van Calimero in de gelijknamige tekenfilmserie. Tonnie probeert al jaren media aandacht te krijgen door, waar het ook maar even kan, de slachtofferrol te spelen. Een kans die hem echter stelselmatig lijkt te worden ontnomen.
“Ook ik ben op auditie geweest bij allerlei castingbureaus. Dan zat ik een hele middag met zo’n man alleen in een ruimte, en ook ik moest dan soms m’n bovenkleding uitdoen als de rol dat vereiste. Alleen gebeurde er dan verder niks. Geen ongewenste aanrakingen, geen dubbelzinnige opmerkingen, alleen maar gewoon professioneel gedrag. Maar ik wist ook allang dat heel veel andere acteurs slachtoffer waren van seksuele intimidatie, die moesten allerlei ranzige handelingen uitvoeren om een rol te krijgen. Ik heb dat nooit gehoeven. Nu dat allemaal weer in de publiciteit komt haalt dat al die oude wonden weer open. Dan denk ik weer: waarom zij wel en ik niet? Ben ik soms niet goed genoeg? Ik werd nooit gevraagd bij zo’n castingdirecteur thuis langs te komen om zogenaamd “over te werken”. Was ik soms te dik of te lelijk? Want ik kan je verzekeren dat je heel onzeker wordt als de hele wereld om je heen seksueel slachtoffer is, en jij als enige niet. Momenteel zit al 2 maanden arbeidsongeschikt thuis, ziek van het seksueel genegeerd worden.
Maar afgelopen week hoorde ik dat Job Gosschalk wel een hele goeie castingdirecteur schijnt te zijn, die nergens voor terugdeinst. Ik denk dat ik hem maar eens een keer ga bellen voor een afspraak.”
En binnenkort worden Humberto Tan en Jeroen Pauw publiekelijk ter verantwoording geroepen omdat ze 6 jaar geleden de hand geschud hebben van de buurman van een stratenmaker die naar een kortpittige vrouw gefloten heeft.
Op Facebook kwam deze tekst van Tonnie Neef langs:
Ik – en veel collega’s van me – werden de afgelopen weken regelmatig gebeld door bladen aangaande #MeToo. En ik heb telkens hetzelfde gezegd dat ik niks weet van andere collega’s en als ik het zou weten hun het echt niet zal zeggen. En of het mij is overkomen? “Nee” zei ik steeds – en dat is godzijdank ook zo – “Ik ben waarschijnlijk te dik, te oud en te lelijk”. De bellers moesten daarom lachen en dat was ook zo bedoeld. Maar als ik dit nu in de Story lees, lijkt het alsof ik het graag gewild had en dat doet me pijn. En dat zal de mensen die het overkomen is ook pijn doen. Het was als grapje bedoeld maar ik had het beter niet kunnen zeggen.
Ik vond het toen al raar dat ik nooit gevraagd werd, voelde alsof ik er niet helemaal bij hoorde.
Ik ruik plagiaat!
haha! kostelijk :-))
tja, ik voel toch grond voor een supportgroepje voor niet-lastig-gevallen-profs. Mijn hele carriere is er niemand geweest die de tijd nam me ongepast sexueel te benaderen. ik moet daar elke dag mee leven.. #menie