Inderdaad Kees, soms gaat het euthanaseren gruwelijk mis. Kijk en luister maar eens naar Peter Bakx.
Het leven is reeds uit de ogen verdwenen, de laatste onregelmatige ademhaling is met behulp van wat autotune opgepoetst en de choreografie wordt strek geremd door een beginnende lijkstijfheid. Maar wat nog niet is afgestorven zit is een gevangen in een manische psychose, waarin Peter telkens beleeft dat ie een talentvol zanger is.
Overdag mag Peter naar buiten. Zijn begeleider kan enigszins tot hem doordringen door steevast een gitaar mee te nemen waarmee hij dan akkoordloos over de snaren aait.
Na 2:15 heeft Peter genoeg mensen bang gemaakt met zijn lijkvlek-gezicht, dus moet ie snel weer terug naar binnen, terug aan de apparatuur die hem in leven houdt.
Want kleine meisjes worden heel snel groot, maar opa is bijna dood.