Hier in de bunker hebben we ademloos de 10 afleveringen van Making a Murderer, een documentaire van Netflix, zitten kijken. Het verhaal van Steven Avery en zijn neefje Brendan die alles behalve een eerlijk proces kregen is zoveel WTF’s waard dat het nauwelijks te beschrijven is. Die documentaire moet je gewoon zien.
Het ontzettend gare en oneerlijke rechtssysteem in de Verenigde Staten van Alsjegeldhebtmagjealles wordt in een bizar verhaal op de korrel genomen – en terecht. Hoewel er natuurlijk altijd wel ruimte is voor Nance, is het toch wel goed dat er eens gedocumenteerd wordt hoe nuttig je rechten precies zijn – en hoe snel ze waardeloos worden als je ze niet kunt verdedigen. Maar het ging over een Netflix-documentaire. Netflix hartje Internet, Internet hartje Netflix en dus ging het internet zich met de zaak van Steven Avery bemoeien. Natuurlijk! Omdat het kan!
Niet heel lang na het uitkomen van de docu hebben fans van de serie dus al een stukje bewijs gevonden (spoilers vanaf hier): de autosleutel die het cruciale stukje bewijs vormde om de moord te bewijzen, was niet de enige sleutel die Theresa had – op een foto van voor haar dood valt te zien hoe zij een hele sleutelbos had. Die gek genoeg bij de intens lange huiszoeking nergens teruggevonden zijn. Is dit dan de sleutel tot een herproces?
Nog meer n’ance http://www.newyorker.com/magazine/2016/01/25/dead-certainty
Enorme long read zeg… inderdaad genuanceerd stukje. Ik neig ernaar het ermee eens te zijn dat Making a Murderer te eenzijdig was om een genuanceerd beeld te scheppen van de zaak op zich.
Maar het zet toch mooi de betrouwbaarheid van het falende rechtssysteem op de kaart voor mensen die zich er anders waarschijnlijk nooit mee zouden bezighouden. Niet dat die dan ook kunnen overzien. Want LOL @ brieven naar Obama. Maar tegelijkertijd gaan er wel brieven naar Obama. Dat soort exposure zou de aandacht moeten trekken van mensen die wel in een positie zijn om te kunnen overzien waarom dit soort dingen kunnen gebeuren en ook in een positie zijn om er iets aan te veranderen.
Ik hoop dat, naast het scoren van zo’n enorme hit (niemand die mij vertelt dat ze daar niet op hoopten), dat toch ook een onderdeel van hun doel met de documentaire was. Dat heeft de schrijver van Perry Mason dan in ieder geval nooit voor elkaar gekregen.
Ook bizar is dat de sleutel die bij Avery is gevonden een “valet key” betreft, dat is een sleutel met een andere vorm die geen toegang geeft tot de kofferbak en het dashboard kastje. Een oplettende redditor heeft die sleutels even opgezocht in het RAV-4 manual van dat jaar.