‘Neem nou toch eens een boterhaAAARGGGHAAARRBLLL!!!’

De fairtrade koffie, gemaakt van bonen die gebrand zijn op sequoia-takjes, pruttelt in de percolator die op het gasfornuis met groen gas staat. De vlam is alsnog blauw, maar dat maakt onze kinderen, Quinoa, Kerstkrans en Rehab, niet uit. Die lieve meiden zien dat niet eens, dat het toch echt groen gas is. Het is dan ook nog vroeg in de ochtend.

Ochtend betekent in ons heerlijke, doodnormale gezinnetje ontbijt. Zoals dat bij elk gezin zo gaat, behalve bij paupers, maar wij kennen geen paupers; die komen in ieder geval nooit bij Marqt. Terwijl onze kinderen, Kwarkbol, Volkoren en Veldmadelief, genieten van hun buckwheat porridge met avocado en een zuurdesembroodje, geserveerd op een driehoekig bordje uit een vintagewinkel, smeer ik de lunch. Onze kinderen, Stengel, Druipsteen en Zeemeeuw, moeten tenslotte ook eten als papa en mama er even niet bij zijn, de schatten. Ik kijk naar dochter Oorsmeer, die haar brooddoos vult met gegratineerde aubergine, een gefrituurde kers en een vierhonderdgranenkoek. Ze wil ook een appel. Die schil ik voor haar. Een appel van €23,50, want geplukt door een meneer die wel een kleurtje heeft, maar kan bewijzen dat zijn familie al zeker 200 jaar geen slaaf is en die een aantoonbare hekel heeft aan Sinterklaas en Pieten in welke kleurschakering dan ook.

“Wat zal ik zelf eens eten,” vraag ik me om onduidelijke redenen ineens af, terwijl ik net nog allerhande volop natuurlijke en verantwoorde vezelrijke, maar gluten-, vet-, suiker-, kleur- en smaakvrije etenswaren bij elkaar heb gegooid alsof ik een baard zou moeten hebben en in een foodtruck zou moeten werken. In mijn hoofd zie ik de film van de verschillende mogelijkheden voor mijn eigen ontbijt, maar in geen van alle films in mijn hoofd zijn piemels of tieten te zien dus heb ik duidelijk geen Nederlandse film in mijn hoofd. Ik bedenk me dat het ecologisch en carbon-footprint-technisch heel verantwoord zou zijn om wat sprinkhanen een kwartiertje op een bedje van dille zachtjes te laten sudderen. Maar ja, waar haal je ’s morgens vroeg een zwerm sprinkhanen vandaan? Daarbij moeten onze kinderen, Scheurbuik, Braam en Dartel, zo naar school en die bakfiets rijdt zichzelf tenslotte niet.

Ik overweeg limoen, lychee, aardbei (geen familie van onze dochters) en een stronk gember in de slowjuicer te doen tot het geheel een gezonde bruin-groenige kleur krijgt. Ik besluit het niet te doen want die kleur, waarvan je zeker weet dat je zeven dagen pure vezels kakt, is zo veel schoonmaakwerk achteraf. “Havermoutpap met gojibessen en chiazaad dus”, roep ik luidkeels, want havermout wordt nooit beton en bik je dus met gemak uit het vijfhoekige bakje, dat gemaakt is door een eerlijk betaalde Andesbewoner. Dochter Korstmos zucht hardop, want die wil ook wel eens aandacht. Ze gilt uit: “Mama, doe godverdomme nou eens niet zo aanstellerig en geef me een boterham. Eentje van een supermarkt of zo. Met pindakaas! En honing! Van die goedkope honing! Niet van die moeilijke honing waar je verdomme de bijen nog uit moet vissen!!”

Ik weet niets meer te zeggen en lach besmuikt. Hierop neem ik een hapje van mijn granola met yoghurt. Ik besluit een wijntje te nemen en nóg 360 woorden neer te tikken over ons ontbijt. Vervolgens ga ik voldaan naar bed, vergetend dat onze kinderen, Gluut, Tarwe en Zeegras, nog aan de ontbijttafel zitten.

Noot van de redactie:

Terwijl bijna de volledige redactie vlak buiten de bunker een os aan het schillen was om op de BBQ te gooien, Jake en Ome Mac met dartpijlen op konijnen jaagden omdat er ook een voorafje moet komen, Casper probeerde alcohol te destilleren uit een autoband en Webmeister probeerde een app te ontwikkelen waarmee je de Top2000 dwars door een scherm heen in brand kunt steken, werd Bas Taart ineens gewezen op een artikeltje dat een gemiddeld vraagbaakstukje van de VIVA achter zich laat zoals de Voyager de aarde achter zich liet toen hij met een gouden plaat het zonnestelsel uit vloog. Bovenstaande is hoe de eerwaarde dominee (in ruste) Taart dit artikel, geschreven door een actrice [Citation needed. Kent iemand van de redactie een Nederlandse productie, en zo ja, waar kunnen we dús haar tieten zien? – red], hartverscheurend huilend interpreteerde.

Taart is inmiddels met gepast geweld naar de rubberkamer van de redactiebunker gedirigeerd, waar hij even mag uitrusten. Het laatste dat hij, schuimbekkend, schreeuwde voor we de deur sloten was: “Niemand slaat zijn eigen kind alleen! Je noemt het gewoon ‘Rubberknop’, ‘Molshoop’of ‘Zeewier’ en de hele school helpt je met slaan! Hahaha! Avocado in je broodtrommel! Ik wil een ananas, Reet! Een tropische ananas! Uit de tropen! Hahaha!! Hoor je me, Reet!!? Jij hebt een baard!! Jij weet dingen!! Haar kinderen, Limoen, Lychee en Aardbei moeten dus serieus vragen om een fucking boterHAAAARRRRGHAAARRBLLL!!”

Frisco heeft zich, hysterisch snikkend, vrijwillig met Taart laten insluiten in de rubberkamer. Ze weigeren elk contact met de buitenwereld. Wel wilden ze graag een potlood, om af en toe een gedicht te kunnen schrijven.

Instant Update: Qua namen kan het altijd gekker. Wes en Yo zijn ook bevallen. Hun zoon hebben ze Xess Xava (Access Ava?) genoemd.