Eeuwige roem wacht,
Creatief onderschrift wint,
Internet lacht luid.
Verzin een Onderschrift 4 oktober 2024
Eeuwige roem wacht,
Creatief onderschrift wint,
Internet lacht luid.
Joseph Rodriguez in Museum aan het Vrijthof in Maastricht
Fotomuseum aan het Vrijthof in Maastricht presenteert van 21 september 2024 tot en met 2 februari 2025 een overzichtstentoonstelling van de Amerikaanse documentaire fotograaf Joseph Rodriguez. De expositie ‘We’re all People’ toont 75 indringende foto’s van veelal gemarginaliseerde groepen mensen en hun worstelingen in het alledaagse leven. De beelden zijn in de jaren ’80 en ’90 gemaakt in met name New York City en Los Angeles.
Met zijn omvangrijke en indrukwekkende oeuvre geniet Joseph Rodriguez internationale bekendheid binnen de fotografiewereld. Als humanist en visual storyteller documenteert hij vaak mensen die volgens de norm aan de onderkant van de maatschappij leven. Hij hoopt dat zijn werk inzicht kan geven in het leven van deze gemeenschappen en bijdraagt tot meer wederzijds begrip.
Voor het eerste Europese retrospectief van Rodriguez is een selectie gemaakt uit vijf iconische series: TAXI, Spanish Harlem, Juvenile, East Side Stories en LAPD. Deze projecten laten de ontwikkeling van Rodriguez als sociaal documentaire fotograaf zien. Gastcurator van de tentoonstelling ‘We’re all People’ is de Duitse galeriehouder Bene Taschen uit Keulen.
Als taxichauffeur legde Rodriguez van 1977 tot 1987 vanuit zijn auto het bruisende leven in New York vast. In zijn woonplaats portretteerde hij in de jaren ’80 ook de Latijns-Amerikaanse inwoners van de wijk Spanish Harlem. De Juvenile serie toont jonge delinquenten en betrokkenen in het rechtssysteem. In Oost-Los Angeles gaf de fotograaf bendeleden een menselijk gezicht en in dezelfde stad volgde hij in 1994 politieagenten tijdens hun werk, vlak na de Rodney King rellen.
De fotograaf en docent is bevriend met Jamel Shabazz, die in 2020 in het museum exposeerde. Ze delen een bijzonder verleden en kennen de beruchte gevangenis Rikers Island in New York erg goed. Tijdens de tentoonstelling participeert Joseph Rodriguez vanuit Maastricht in een speciaal ontwikkeld fotografieproject met gedetineerden uit de Penitentiaire Inrichting in Sittard.
Joseph Rodriguez (Brooklyn, New York, 1951) volgde een opleiding fotografie aan de School of Visual Arts en het International Center of Photography (ICP) in New York. De fotograaf exposeert in musea en galeries, en op festivals. Zijn bekroonde werk is gepubliceerd in toonaangevende magazines als Esquire, GQ, National Geographic, Newsweek, The New York Times Magazine, Der Spiegel, Stern en TIME. Ook zijn foto’s opgenomen in de collecties van het Albertina Museum in Wenen, Museum Ludwig in Keulen, Los Angeles County Museum of Art (LACMA) en Smithsonian American Art Museum in Washington. Rodriguez woont en werkt in New York (geen familie van een buigrobot uit de toekomst).
Triumph Scrambler
Ze is alles wat ze niet is. Oh jottum, een filosofische post. Nee, dat was de meest korte omschrijving van de Scrambler, een motorfiets. We mochten haar namelijk een middag tussen de benen houden.
STBA
Wat is ze dan? Ze is niet echt van vroeger, kan niet echt off-road, ze heeft kleine tieten en een dikke kont, is een tikje ordinair maar toch onweerstaanbaar aantrekkelijk. Ze verleidt met de illusie, maar wel in stijl en verzorgd; ziedaars de Triumph Scrambler 900.
Rijden
Het 900cc blok is zeer smeuïg en soepel, laat zich goed schakelen, en maakt de Scrambler aangenaam vlot zonder te intimideren. Boven de 6000 toeren is de rek er sowieso uit. De uitlaat geeft een lekkere volle dikke roffel en laat grappige plofscheetjes bij het afremmen op de motor. De simpele vering is wat stug maar doet wat het moet, zonder deinen of duiken. De knobblies sturen nog prima en willen in bochten zelfs nog wat glijden ondanks de TC. Oeh, ze wil spelen, leuk!
Verder blinkt ze nergens echt in uit. Hoewel, de injectie is echt perfect, zelden of nooit zo’n perfecte inspuiting gehad op een tweecilinder, geen aan/uit-schokken of twijfel bij hernemen, gewoon dikke vette boter bij elke gasstand. Kijk andere merken, het kan dus wel hè!
Nog een veertje? De afwerking is ronduit premium (terecht ook voor een dure dame van tenminste 13K).
Verdikkement
La Scrambler is niet supermooi, maar de seks is zo goed (zolang ze maar niet met die uitlaat in je rechterbeen zit te porren). Fucking fun! Maar een lange termijn relatie? Nee, ze is een leuke side woman voor erbij, echter hoe vertel je dat thuis en je spaarvarken? Wij weten in elk geval hoe we onze eggs wanten in de morning: scrambled (en dat is geen code-taal).
Triumph Scrambler 900, v.a. €12.845
(met dank aan Motoport Goes)
Verzin een Onderschrift 26 september 2024
Verzin een onderschrift bij de onderstaande foto en win ook! De prijs is de eeuwige roem op het internet, dat past nog beter dan een gratis t-shirt van Henk. Het onderschrift met de meeste +jes wint… doorgaans. May Reet be in you! Succes!
Woensdag Gehaktdag – Unresolved – Another MF
You need people like me, so you can point your fucking fingers and say “that’s the bad guy”. Ja het was me het weekendje wel voor Max Verstappen, die zelfs onomwonden aangeeft gewoon te stoppen met Formule 1 als de FIA zich blijft gedragen als een stel jammerende kleuters.
En dan zijn ze bij de FIA centjeswijs fucked want sinds Verstappen is de sport toch wel aardig aan het cashen. Wie hoopt ook lekker te cashen is Ihor Fedorutsa, oftewel Unresolved, een OekraItaliaan die Another MF uitbracht met die quote van de Max Verstappen van de cocainehandel.
Verzin een Onderschrift 25 september 2024
Verzin een onderschrift bij de onderstaande foto en win ook! De prijs is de eeuwige roem op het internet, dat past nog beter dan een gratis t-shirt van Henk. Het onderschrift met de meeste +jes wint… doorgaans. May Reet be in you! Succes!
RC Late Night Music – Powfu ft. beabadoobee – Death Bed (Coffee For Your Head)
Koffie is Oorlog. Je bent geneigd te denken dat samen “een bakkie doen” voor saamhorigheid of verbroedering zorgt, maar ik zie nergens zo’n hoog opgelopen polarisatie als in koffieland. Zeg nou zelf, de maatschappelijke kloof tussen een senseo en een havermelkcappucino is toch bijkans onoverbrugbaar?
Zelf ben ik -zoals iedereen met enige gezond verstand van koffie- van mening dat de Italianen het lichtend voorbeeld zijn van hoe het heurt: op iedere straathoek voor weinig geld een ambachtelijke espresso in een porseleinen kopje, waar je even de tijd voor neemt. In Nederland komt het allemaal uit lelijke kantoormachines in wegwerpbekers. Allemaal zeer matige koffie, maar nog altijd ver verheven boven het vergif dat Senseo heet.
In de kantine van de sportclub die ik frequenteer, is het allemaal nog wat erger. Deze wordt gerund door een aantal vrijwilligers op hoge leeftijd die verknocht zijn aan hun bruin-oranje Philips filterapparaat uit 1973 (“Made in the DDR” staat er op de onderkant), die gevuld wordt met de snelfiltermaling die toevallig op dat moment ergens in de aanbieding is. Niet te zuipen maar wel de allergoedkoopste. Hollandscher dan dit krijg je het niet. Vervolgens gaat de filterkoffie in thermoskannen die zichtbaar hoogst zelden worden gereinigd. Nee, onze kantinemensen willen geen modern apparaat want ze verkopen sowieso nauwelijks koffie, iedereen neemt namelijk thee, was hen opgevallen. No further questions, your honor.
Maar toch kan koffie een brug slaan tussen mensen, een gevoel van verbinding geven zonder dat er woorden nodig zijn. De tekst van onderstaand nummer van de Canadese rapper Powfu suggereert dat de ik-persoon voor een terminale geliefde koffie wil maken, en mijmert over hoe het tot daar gekomen is en hoe het straks verder moet. In dit nummer wordt een sample van een piepjonge beabadoobee gebruikt, en ook in haar lied lijkt koffie dezelfde symboliek te geven. Koffie zetten is zorgen voor iemand. Al is het senseo of filterkoffie, iemand koffie aanbieden is een daad van verbondenheid. Koffie is liefde.
dit bericht verscheen eerder op ondergewaardeerdeliedjes.nl