Gisteren mocht Annabel Nanninga, bekend geworden als veredelde Geenstijl-reaguurder en inmiddels posterkindje van alt-right, op de NPO leeglopen over de door haar zo gehate, gekwetste mensen. In dit geval moest Sylvana Simons het weer ontgelden. Voor Pieter Brokx reden om in de pen te klimmen en een pittige repliek te schrijven.
Wij hebben het stuk hier integraal geplaatst en stellen u tevens de vraag: Onbeperkt Kwetsen: moet dat?
Lieve Annabel,
Het gaat niet om de mensen die zich prima weten te verdedigen zoals jij en ik. Hell, als iemand mij echt kwetst dan heb ik, net als jij, naast een onaantastbaar teflon-schild waar Henk Krol jaloers op zou zijn, het netwerk en de middelen om ze tot aan de poorten van hun hel te vervolgen.
Ik mag dan wel homo zijn, ik persoonlijk behoor niet primair tot de kwetsbare groep. Een realisatie die ervoor zorgt om vanuit deze bevoordeelde positie op te komen voor hen die dat wel zijn. Niet-hetero, niet-cisgender, niet-wit, niet-Randstad, niet-hoog opgeleid, of een combinatie van deze wat resulteert in niet-normaal als in voldoen aan de norm. Those are my people, en ik zal voor ze strijden, net zoals Sylvana Simons met Artikel 1 dat belooft te doen.
Alles moet dan maar gezegd worden?
Er zijn namelijk nogal wat mensen die tot een niet geaccepteerde minderheid behoren en daar niet voor uit kunnen komen of kunnen vechten.
Nou weet ik wel dat voor jou en velen van jouw professie het er inhoudelijk eigenlijk niet toe doet waar het over gaat, als het maar aandacht, #OPHEF of clicks oplevert (hoi Chris Aalberts en Bert Brussen, Bart Nijman en anderen van nog minder ter zake doende sites), maar toch denk ik dat ik je deze aandacht moet gunnen om het fundament waar ze op gebouwd is aan te vechten.
Onder de aanhangers van de VVMU, vrijheid van meningsuiting (zolang het maar geen oproep tot geweld is!!1!) heerst het grote misverstand dat verder alles geoorloofd is. Het aanbrengen van psychische schade is schijnbaar niet fysiek aantoonbaar en hey, dan bestaat het dus ook niet.
Het doet wel zeer
Terwijl een LHBT jongere 5 x zo vaak aan zelfmoord denkt dan hun hetero peers. 2x zo vaak komt het tot een daadwerkelijke poging. Maar dat zal wel niks met de in alle vrijheid geuite haat tegen hun geaardheid of gender identiteit te maken hebben. De alom aanwezige haat is niet alleen op het sportveld of schoolplein, waar ‘homo’ nog steeds bovenaan de top 10 scheldwoorden prijkt, maar ook op het werk en in huiselijke kring. Daar waar we ‘onder mekaar’ zijn, en pas echt kunnen zeggen wat we vinden, want ’tegenwoordig mag je niks meer zeggen’. Ik durf hierin nog niet eens uit te weiden over raciale verschillen omdat ik simpelweg geen kennis of ervaringen daarmee heb. De kranten hebben nog nooit zo vol gestaan met meningen van meerderheidsgroepen die vinden dat ze hun racistische, misogyne, homofobe en xenofobe mening niet meer mogen uiten. En dat alles onder het mom van ‘we mogen niks meer zeggen’.
Ik heb nog een mening voor je!
Het is een gotspe dat je niks meer mag zeggen, dat is simpelweg niet waar: met als bewijs alles wat je op dit moment wel straffeloos kunt zeggen. Het is een kijk-mij-eens-zielig-zijn argument van de mensen die altijd alles kunnen roepen. Stelletje cry-babies vanuit hun ivoren torens vol privilege die de eis voor gelijkwaardigheid van anderen zien als een kwetsende aanval op hun bevooroordeelde positie in de huidige maatschappij. “Wheeeee! deze neger / homo / transgender / whatever wil op de stoel naast mij komen zitten!”
Echt, grow a pair of balls, bij voorkeur die qua formaat gelijkwaardig zijn aan de mijne, want de mate van kleinzerig gejank van de privileged community is pathetic!
Laden ...
Babbel de babbel etiketplak framing … privileged community …
Bzzzt!
Als je redeneert (nou ja, redeneert, als universele waardeoordelen vermomde etikettenplakkerij bezigt) vanuit intersectioneel genderfeminisme, ben je gediskwalificeerd, Brokx, zelfs tegen obese, valse denkkabouters als Nanninga.
Mensen zijn niet het ideologische etiket wat jij erop plakt(*), hoeven zich ook niet daarmee te vereenzelvigen, laat staan solidair te voelen met hun mede-geëtiketteerden. Dat is de dialectiek van het marxisme en is al jaren geleden failliet verklaard.
Niemand is zomaar duitser, neger of vrouw, of wat voor etiket dan ook. Je bent het zonder eigen inbreng. Het is geen prestatie, noch diskwalificatie. Het gaat er om wat jij met je leven en je talenten doet binnen de mogelijkheden die je hebt. Dát is de kern van het westerse humanistische verlichtingsideaal, waar niemand van Artikel 1 maar een iota van schijnt te begrijpen.
Dus als jij verder niks gepresteerd hebt in je leven behalve blanke homo te wezen, Brokx, dan heb je niks gepresteerd. Zijn je ‘lived experiences’ dus waardeloos, want alleen maar beredeneerd vanuit je eigen ikje. Zijn je oproepen tot solidariteit geen stuiver waard, en hebben jij en ik dus totaal geen binding met elkaar, ook al zijn we beiden blank van binnen.
Jij kunt Nanninga en consorten niet de maat nemen over vrijheid van meningsuiting, omdat jij en je bentgenoten eenzijdig de spelregels willen bepalen door heel hard en lang te drammen.
Dat werkt niet en gaat niet werken, en gelukkig maar.
Next!
(*) Ok, behalve (intersectioneel) (gender)feminisme: dat is een politiek-correcte term voor ‘pervasieve cluster-b persoonlijkheids-stoornis’, en persoonlijkheidsgestoorden vergiftigen en corroderen alles waarmee zij in aanraking komen. Vermijd ze als de pest en sta niet toe om in hun framing verstrikt te raken.
Het is en blijft een verdekte Zwarte Pietendiscussie. Het zit Nanninga blijkbaar behoorlijk hoog, dat Zwarte Piet een bedreigde soort aan het worden is.
Onbeperkt kwetsen is een basisvrijheid en Peter is een homo…
Ben je nog steeds niet over mijn stukje van anderhalf jaar terug over PrEP heen? Ga daar eens inhoudelijk op in, in plaats van mij bij allerlei andere discussies te betrekken waar ik nooit een bijdrage aan lever. Ik meen dat Annabel en ik ongeveer 100% verschillen in onderwerpskeuze. Vermoeiend.