Droevig nieuws, lieve Retecoollezertjes, want James Last is niet meer. Voor de nabestaanden zal het een Last van hun schouder zijn, want de man was al enige tijd ernstig ziek, maar het blijft natuurlijk Lastig. James zal altijd onsterfelijk blijven, doordat zijn naam verbonden is aan de uitdrukking “ergens Last van hebben”. Zijn muziek gaf daar uiteraard alle aanleiding toe, want de man had zijn gouden formule bijkans tot kunst verheven. Het recept van James Last z’n muzikale Fastfood is even briljant als afgrijselijk: men neme een al op voorhand slap softpop lied, zoals er velen waren in de jaren zeventig, de hoogtijdagen van James Last. Vervolgens snij je alle scherpe hoekjes eraf, wast alle kleur en smaak eruit, marineert het in gesmolten boter, krabt alle hoge en lage tonen eruit, en wat overblijft is smakeloze vlees-noch-vis niks-aan-de-hand achtergrond muzak, waarbij het in The Seventies prima voldaan achteroverhangen was in de voor die tijd überhippe zitkuil, en anders wel om bij de middenstand gerustgesteld heupwiegend je geld over de balk te smijten. Het hele leven was één grote wolkenloze Happy Dance Party, een Wereld zoals Bob Ross ‘m zou hebben geschilderd en James Last was de perfecte achtergrondmuziek daarbij. Wat we Last But Not Least de man vooral mogen aanrekenen is dat hij het pad heeft geëffend voor André Rieu.
De meeste ouders van “mijn” generatie hadden diverse platen van de man. Ook ik ben er mee opgegroeid. Op de begrafenis van mn pa kwam er nog een stukje voorbij, omdat het gewoon moest. Ik was blij dat ik uiteindelijk m’n eigen platen kon kopen en van die muziek af was, maar dat Last een uitstekend arrangeur en dirigent was kan niemand omheen. RIP Hans. En plus 1
Oeff… wat had ik dan moderne ouders. Die moesten echt niets van Last hebben maar gingen helemaal los op Burt Bacharach.
Bij mijn ouders in de collectie stond-ie ook, maar ik heb hem nooit kunnen waarderen. Nouja, we hebben er nou geen last meer van, zullen we maar zeggen – niewaar?
Jamie schopte het toch maar wél mooi tot leader muzak van ‘Veroonica komt naar je toe deze zomer’ ! ! U weet wel, toen C-omroep V. hip & zo was.
https://www.youtube.com/watch?v=XLd5yiwdLHs
Biscaya heette het, dus over Last niets dan goeds . . .
Nooit last gehad van james want die is compleet aan me voorbij gegaan.. Viola wills daarentegen: http://www.youtube.com/watch?v=X1mwkZ9I5KA
Eerst Frans Brüggen en nu James Last. R.I.P.!
Biscayaja
Wat een mooi pak heeft ie aan….
…een Last-pak! (badoem-tsseth)
“al enige tijd ernstig ziek”… Mwah, get your facts straight. Het was een kort maar heftig ziekbed. Het effect was hetzelfde natuurlijk.
Kon niet alles van hem waarderen maar had zeker wel respect voor het feit dat je meer dan 80 miljoen geluidsdragers weet te verkopen, nog op je 86ste concerten staat te geven en tot de laatste dag bezig was met arrangeren en componeren.
Die man heeft trouwens behoorlijk veel geschreven voor andere artiesten, waaronder Elvis Presley, Andy Williams en nog een reeks anderen en ook die nummers zijn in miljoenenoplages over de toonbank gegaan. Opgelicht door zijn belastingadviseur is hij vrijwel zijn hele kapitaal kwijtgeraakt en dan zie je maar weer dat je als je bekend bent snel een prooi wordt van jakhalzen.
dit kun je met recht De Last Post noemen
De weg geëffend voor André Vieux en zijn Rioolmuziek. Nou geef je die Last wel heel erg veel credits.
André’s papa was dirigent van het Maastrichts Symfonie Orkest en op zijn voorwoord begon André tijdens zijn conservatorium jaren met grappen, grollen en muziek op aswoensdag (woensdag na kernafval) met Hieringe Biete. (Het traditionele ‘Haring happen’. Op z’n Duits zeg je dan “Haringen, asjeblieft”, op z’n Mestreechs “Haringen bijten”)
Gisteren Biscaya maar weer opgezet, meteen de jaren-80-zomers weer herbeleefd. Kippevel.
James didn’t Last…
“Wat we Last But Not Least de man vooral mogen aanrekenen is dat hij het pad heeft geëffend voor André Rieu.”
Ach, Rieu is best leuk, voor de doelgroep. Grote orkesten, uitgebreid aangeklede podia, (bij de doelgroep) bekende gastartiesten, en het mag allemaal mee op tournee. Hij probeert er dus in ieder geval wel een beleving van te maken, een compleet uitje dat iets toevoegt aan de CD. Wat dat betreft is het toch een beetje de Lordi van de klassieke muziek, die André. Alleen met wat minder kans om het songfestival te winnen misschien…