RC Late Night Music – The Wedding Present – Brassneck

Post-punk kun je natuurlijk in alle soorten en maten vinden, zowel online als offline, maar geheid loop je dan tegen het probleem aan dat er veel rommel wordt aangeboden. Het is altijd fijn om dan een goed adresje te hebben, een mannetje, die weet waar je kwaliteitsspul kan vinden. En in het geval van post-punk is er geen beter mannetje die – muzikaal gezien – het kaf van het koren weet te scheiden dan John Peel.

Als geen ander wist John Peel de ondergewaardeerde pareltjes uit het immense aanbod van muziek te plukken, de spelden in de hooiberg, om deze vervolgens in zijn radioshows aandacht te geven. En voor de allerbesten, de crème de la crème, was er natuurlijk de John Peel-sessions, waarin het neusje van de zalm van deze artiesten hun talent live in de studio mochten laten horen. Dan was je fully John Peel-approved, en dat mocht je als band serieus met gouden letters op je bio zetten.

Uiteraard ben ik via deze Peel-weg in aanraking gekomen met de post-punk kanjers van The Wedding Present. Uiteraard een nummer, het openingsnummer zelfs, van het 5 sterren-album Bizarro, door collega blogger Alex van der Meer enkele jaren terug al eens hier bejubeld, volgens hem een album met tal van hoogtepunten, tijdloos relevant en urgent. Ik had het zelf niet beter kunnen omschrijven.

Brassneck
I just decided I don’t trust you anymore

Brassneck is een publiekslieveling bij concerten van de band, niet zo verwonderlijk want het nummer dendert heerlijk voort, als een stoomlocomotief of volle snelheid. Alle kwaliteiten van The Wedding Present vallen hier mooi samen: een uiterst geslaagde gitaar riff, opzwepende tribal drums, en venijnige teksten uitgespuugd door zanger David Gedge.

Na al dat spierballengeweld gaat het nummer in het laatste couplet over in een bijna akoestisch stuk. En de teksten zijn in dit geval hartverscheurend, beschrijven een relatie die langzaam uit elkaar valt. En in dat laatste deel is de berusting te horen, zowel muzikaal als in de tekst, waarin het onvermijdelijke einde daar is. Met een slotregel die je bij de strot grijpt.

Just don’t forget you ever knew me

_{Dit artikel verscheen eerder op ondergewaardeerdeliedjes.nl}