Retecool Juridisch in court, the aftermath

Zo, u had nog een verslagje tegoed. Afgelopen maandag had de RC Juridisch stagiair een gezellig uitstapje naar de Rechtbank Amsterdam. Want, de titanenstrijd van de eeuw stond op de rol, en zo geschiedde. Vandaar dat we (na 100 zweepslagen door MENEER DE GREEF) de stagiair hebben gevraagd daar even een verslagje van te maken. Alhier:

Nou, vandaag mocht ik voor mijn stage een echte zitting bezoeken! Het begon al goed met het aanmelden, de eiser was namelijk de Informele Vereniging Retecool Juridisch. Dat leverde gefronsde wenkbrauwen op bij de balie. ”Retecool zegt u?” “Ja, ik heb het ook niet verzonnen” “Komt er nog iemand namens de informele vereniging?” “Nee, de voorzitter zit in Duitsland, de secretaris op Ibiza en waar de penningmeester is heb ik niet vernomen, maar in ieder geval niet hier” “Nou, dan zijn we snel klaar”.

Vervolgens was het lang stil en werden we opgeroepen, 10 minuten na de aangekondigde tijd. Vanuit de hoek snelde ineens een vrolijk geklede dame ook richting de zaal, die had zich ietwat verdekt opgesteld. Het is begreep ik gebruikelijk om elkaar vooraf even een klef handje te geven maar die kans had ik niet gekregen.
De rechter verherexcuseerde zich uitgebreid omtrent de vertraging en begon vervolgens vragen te stellen aan de mevrouw van Cition. Die begon in reactie daarop een half hoorcollege Algemene Wet Bestuursrecht te geven. Probleem was dat ze mening en feiten wat door elkaar husselde. En een paar elementaire fouten maakte in het verhaal. En ze eigenlijk geen punt maakte maar enkel wat informatie oplepelde. Even heel concreet voor u als lezerspubliek, de vraag was of een wob verzoek naar informatie over de “verhoging van de parkeeropbrengsten” een wob verzoek bleef als Cition geen beleid maakte daarover en dus zei daar niets aan te doen. (want schijnbaar gaat op volstrekt autonome wijze de parkeeropbrengst omhoog, daar heeft Cition niet over nagedacht of iets aan bijgedragen, aldus Cition). Vervolgens gaf de rechter aan dat ze “wel eens uitspraken had gelezen waar in stond dat een reactie op een wobverzoek met “we hebben niets” ook een besluit is”. (zoals deze) Iets anders zou overigens heel vreemd zijn, want dan zou een bestuursorgaan die niet mee wil werken (dat komt schijnbaar voor, de overheid die niet meewerkt met de burger) gewoon kan zeggen “er is niets” en dan kun je daar geen bezwaar meer tegen maken. De reactie van de Cition dame was eenvoudig. “Ja, die kennen wij ook, maar we zijn het daar niet mee eens.” En toen was het pijnlijk lang stil. (dat is doorgaans het moment dat je een stelling onderbouwt met zaken zoals “wetsartikelen” en “uitspraken”. Vervolgens stelde de rechter de vraag waarom geen hoorzitting gehouden was over het bezwaar, in reactie op het pro-forma bezwaar was namelijk gewoon een kennelijk niet-ontvankelijk besluit teruggekomen. De hoorplicht passeren mag volgens de Raad van State namelijk alleen maar als het echt onmogelijk is dat het bezwaar anders gaat uitvallen. Als je dus huursubsidie vraagt voor je koophuis ofzo. De reactie van Cition was daarop dat ze het echt zeker wisten en daarom niet gehoord hadden. Dat was het moment dat de massaal toegedromde bezoekers het spandoek met “Cition door de plee olee olee” optilden. Toen ze door de bode verwijderd waren uit de zaal was de zitting eigenlijk al vrij vlot klaar. Ik mocht nog wat voorbereide dingen voorlezen en uitleggen waarom het besluit van Cition niet kon. Het zou zes weken duren voor er uitspraak komt maar als wij dat helemaal toppiejoppie vonden kon het eventueel eerder. Net als met de ondergang van de monarchie kunnen ook gerechtelijke uitspraken niet snel genoeg komen, dus uiteraard toestemming gegeven. Toen mochten we weer weg en ben ik weer met de trein naar huis gegaan.

U hoort het al, het was kneitergezellie en we zitten nu al handenwrijvend te wachten op de volgende zitting, alsmede de uitspraak in deze zaak. Zet u vooral de volgende datum in uw klapper, 1 juni 2015 gaan we nog een keer aan de slag in de andere procedure die nog loopt, wederom in 020.