T elecom betekent tandenknarsen. Als je namelijk lava uit al je poriën wilt hebben stromen en zwavel wilt spugen, moet je proberen je abonnement op te zeggen of over te stappen. Vodafone heeft het voor elkaar gekregen om me wasabi te laten huilen en dat gebeurt niet snel.
Als een dinosaurus onder de dertigers heb ik geen smartphone, want duur, en m’n iPod heeft de meeste functies ook gewoon. Mijn prachtige acht jaar oude Samsung clamshell, die elke dag de hele dag aan staat én een rondje wasmachine heeft overleefd, doet het daarnaast ook nog gewoon. Vier euro per maand aan abonnementskosten, zuig daar maar een puntje aan, smartphoners! Dan maar een fossiel zijn, boeit mij het. Zaterdagavond moest ik twee uur autorijden, dus ik dacht; kom, laat ik eens gezellig iemand bellen. Middels headset uiteraard. Wat gebeurt er? Ik krijg een smsje. (Voor de nostalgie; dat was een soort Tweet. Het wordt nu een ‘appje’ genoemd.)
Low-tech
Met een Hybride-abonnement van vier euro per maand voor 75 minuten of smsjes, waar ik nog nooit overheen ben gegaan, verbaasde dit me een beetje. Gisteren besloot ik, met tegenzin, eens te gaan kijken wat er aan de hand was. Je weet wel hoe dat werkt; je gaat naar een site en dan moet je inloggen, want je moet OVERAL inloggen. Om van de veertienmiljoen accounts een klein beetje chocola te kunnen maken, heb ik ooit heel analoog een notitieboekje gepakt en daar alles in geschreven; inlognamen, wachtwoorden, controlevragen en de antwoorden daarop. Al gauw kwam ik de inloggegevens van MyVodafone tegen, maar het e-mailadres werd daar niet herkend. Hier begon het tandenknarsen al. Low-tech Terra belde zoals op de site vermeld stond 1200, met de vaste lijn, want geen beltegoed, en… kwam bij Ziggo terecht. Yay, telecom. Natuurlijk. Ik had kennelijk met mijn beltegoedloze mobíeltje 1200 moeten bellen om bij Vodafone terecht te komen. Iedereen weet dat. Uiteraard.
Wachten
Ik kwam met het juiste nummer in een keuzemenu terecht dat al zo’n vier minuten duurde en hoorde toen dat alle medewerkers in gesprek waren, maar dat ik zo spoedig mogelijk geholpen zou worden. Dat zou fijn zijn, jongens. *grumble* Na een poos wachten kreeg ik een vriendelijke jongen aan de lijn, die mij helaas niet kon helpen en een collega om hulp zou vragen. Intussen was ik 12 minuten verder. 
Toen er rond 17 minuten nog niemand tegen me sprak, hing ik tamelijk smeulend op. Ik had inmiddels gezien dat er, oh joy, een chatfunctie was op de site. Wat fijn! Wat handig! Oh, wacht…
Niet opgeven
Opnieuw bellen, want niet opgeven! Opnieuw het keuzemenu van vier minuten en opnieuw alle medewerkers in gesprek. Intussen was ik al zo’n drie kwartier bezig met Vodafone, zo’n 40 minuten langer dan ik eigenlijk van plan was. Telecom ftw. Eindelijk, een nieuwe aardige knaap aan de lijn die ging kijken hoe het zat met mijn account. “U heeft geen account.” *stoom uit oren* “U kunt er eentje aanmaken op de site.” Ja, beste jongen, dat wist ik, want dat hád ik gedaan én die gegevens zelfs netjes genoteerd! *tot tien tel* Prima, dan maak ik een nieuwe account aan, ik heb toch niks beters te doen, ik wil gewoon weer kunnen bellen. Wat schetst vervolgens mijn verbazing? Niet zozeer het feit dat ik door mijn beltegoed heen ben, maar de volgende mededeling:
Maak alsjeblieft een grapje. Ik kan niks aanpassen, maar ik kan wel opwaarderen met minimaal tien euro? Terwijl ik maar vier euro per maand betaal?! *gal uit keelgat* Ik heb principes, Vodafone. Maar wacht, ze hebben iets nieuws; Vodafone YOU. Met hoofdletters, want schreeuwen moet je, om op te vallen. KUTZOOI! Wat kost die grap mij? *kaak opraap*
Fuck dat! Hard. Met een fles Stormhoek in je oog.
Tijd
Imiddels was ik ruim een uur verder en het gevoel dat al vrij lang knaagde, dat het eens tijd werd om óók maar aan de smartphone te gaan, overspoelde me nu als een tsunami. Was dit geklier het signaal waar ik op had zitten wachten? *zucht* Blijkbaar. Het was tijd. *knoop doorhak* Dat soort dingen moet ik dan ook acuut regelen, anders gooi ik alle elektronica subiet door het raam om dan schroeiend op de bank te gaan zitten. Na een kleine onderhandeling kon ik van een vriend een iPhone 5c overnemen, want fuck een splinternieuwe kopen voor te veel. Snel keek ik wat een abonnementje met een databundel zou kosten. Ik vond een acceptabel maandbedrag bij een andere aanbieder, want Vodafone had mijn geduld, humeur en sanity al met de grond gelijk gemaakt en kon überhaupt niks beters bieden. Wat nu? Ik wil nú weg, maar ik wil wel graag mijn nummer meenemen. Dan maar weer bellen…
Doorverbonden
Opnieuw het menu van vier minuten, opnieuw wachten en een derde boy die ook weer zijn collega om hulp moest vragen. Deze knul kwam gelukkig snel terug en ik werd doorverbonden met de vierde medewerker. Meneer Vier zette mijn Hybride om naar YOU, want dat kon niet anders. Ja maar… Fuck YOU, ik wil wèèèèèèg en wel per direct! *Spaanse pepers huil* Hierop werd ik wederom doorverbonden… Leve telecom. De vijfde medewerker die ik sprak was iets minder vriendelijk én hij kon me niet helpen wegens verkeerde afdeling. Hij verwees me terug naar het originele telefoonnummer en dat ik maar twee keer op drie moest drukken. *mentaal een dozijn babyzeehondjes wurg* Menu, medewerker nummer ZES, intussen ongeveer een uur en drie kwartier verder, maar eindelijk, eindelijk duidelijkheid. Omdat ik nu prepaid had, kon mijn nieuwe aanbieder me direct oversluiten. Fijn. Dag Vodafone, tot in de pruimentijd.
Het heeft me een paar jaar van mijn leven gekost, alsmede de controle over mijn bloeddruk en een hoop tandenknarsen, maar dan heb je ook wat. Hopelijk ben ik voor de komende twee jaar klaar met telecomgekut en kan ik volgende week ook ‘appen’.