Onder de noemer ‘bijna niet van echt te onderscheiden’ deze keer een serie werken van Tom Pfannerstill. Ik houd daar wel van, alledaagse objecten, realistisch nagemaakt, en wat mij betreft het liefst flink groot. In plaats van canvas gebruikt Pfannerstill lindehout, uitgesneden in de vorm van het na te maken object, daarmee een soort van trompe-l’oeil effect creërend. Of, zoals de kunstenaar zelf zegt: ‘My work explores the relationship between postmodern discourse and emotional memories. With influences as diverse as Wittgenstein and Roy Lichtenstein, new synergies are distilled from both explicit and implicit dialogues.Ever since I was a teenager I have been fascinated by the essential unreality of meaning. What starts out as yearning soon becomes corrupted into a dialectic of futility, leaving only a sense of dread and the inevitability of a new synthesis.As shimmering replicas become distorted through boundaried and academic practice, the viewer is left with an insight into the inaccuracies of our future.‘
Vakmanschap, dat is het zeker, en visueel uitdagend, maar het is het gelul dat het bijkans onverteerbaar maakt, comme d’habitude. Ziet iemand hier Wittgenstein in die nagemaakte geplette blikken? Neen, driewerf neen. En de rest is al evenzeer een Markov-achtige aaneenschakeling van gebeuzel, vergelijkbaar met dit moderne-componistengedreutel:
The juxtaposition and contextualising of contrasting technical orchestrations dominates much of my work, and I have an avid interest in mixing the musical with the radical, the sonic with the digital, and the aesthetic with the visual. It must be remembered that orchestrating fermatas, especially if they are absolute (or even synthetic), should be avoided. It has been said that those who premiere a musical pitch-class are unable to layer or invert commissions, at least not temporally, but I fundamentally disagree. In my most recent work, composers, leitmotifs and non-linear awarenesses are all used within eclecticly-eclectic devices, allowing the audience to challenge a variety of neo-Romantic echoes. I coined the term ’tritone-synchronisation-music’ to describe my most radical approaches to asymmetrical composition. The unifying features of my output include the re-transposing of chord-structures as an element within the framework-studying process, and a constant use of the ‘composition-hexachord’, in which periodic idiophones generate meaning.
En ja, dat komt inderdaad uit een computerprogrammaatje: http://www.dominicirving.com/cccbsg/
Helemaal mee eens, Illuminatus.
Maar toch kun je van dit werk niet zeggen dat het geen hout snijdt.
[/seth]
Die kunst trek ik zo van de vuilnisbelt, maar het gelul vind ik dan weer uitermate boeiend.
Oftewel: deze kunstobjecten geven je een instinctief idee van vergankelijkheid en de door interactie – dialectisch tot stand gekomen – betekenis daalt neer tot een diep- en nieuw besef van een zichzelf scheppende context waarbij de toeschouwer tegelijkertijd ook consument kan zijn..
Ik gok erop dat Van Gansewinkel sponsor is.
totaal off topic, maar man wat steent die nieuwe Foo Fighters hard: https://www.youtube.com/watch?v=Y3B0Vx_yQgo
“Ik houd daar wel van, alledaagse objecten, realistisch nagemaakt, en wat mij betreft het liefst flink groot.”
Vroeger had je altijd van die neptelevies en videorecorders bij de ikea&co. Frisco-heaven I assume.
Had ik al gezegd dat : “Ik houd daar wel van, alledaagse objecten, realistisch nagemaakt, en wat mij betreft het liefst flink groot.”
Vroeger had je altijd van die neptelevies en videorecorders bij de ikea&co. Frisco-heaven I assume.
elke min wordt beloond met een extra kut-comment-zondagextravabganze BUZZZ in je anus mingoolreet
Beginnen we extrastandaard met -1? Feature or bug?
Inderdeed @Xloph!
Min het topic gewoon, dan weten we het snel.
Zo alles weer geplust.
NEUK JE MOEDER MINGOOL!