Lunch is aanstaande, dus we duiken weer in de vriezer voor een op te warmen stukje teleurstelling naar de mensen toe. Na de verkrachte sjoelschijf en de Warme Vla Jalapeños hadden we onze verwachtingen aardig naar beneden bijgesteld.
Deze calzone zou dus vermoedelijk enorm tegenvallen.
Nou stond er op de verpakking niet expliciet dat het plastic eraf moest, maar voor het gemak hebben we dat maar wel gedaan. Naderhand zit het vaak wat meer verwezen met het product is de ervaring van eerdere maaltijden.
Tweehonderd en tien graden Celcius in de over en 14 minuten wachten. Het ging er kleurloos in en kwam er even kleurloos uit.
Het is een beetje het deeggeworden Vindicatmeisje. Na veel bier kan het wel, maar het blijft een beetje wittig, vettig, met harde korstjes en er zit chronisch te weinig worst in.
Inderdaad, Vindicatmeisje. Inhoud is niet goed verdeeld en karig.
En dan de smaak (van de Calzone). De korst was wat dik aan de randen, het deeg had niets met luchtig pizzadeeg te maken, de provolone had niets met een goeie calzone van doen, de worst was niet om over naar huis te Instagrammen, maar overall was het binnen te houden. Dit is de Rustlers magnetronhamburger of de Paella uit de diepvries. Je eet dit niet omdat het lekker is, maar het is makkelijk en snel en vult en het is niet vies.
Dus die calzone is de Kinge Siljee van het wegwerpvoer? Is die klamme tosti ook 25 centimeter diep? #dtv