Vretecool: Gastblogger Peter Duivenvoorde eet Negi-ramen in Kyoto

Hoi! Ik at onlangs negi-ramen en Vretecool vond het tof als ik daar wat over ging delen. Negi-ramen is een typisch Japans ramen-gerecht, dat bestaat uit bouillon, noedels, varkensvlees, bosuitjes en EEN FOKKING BAL VUUR!!

Japanse eetcultuur sijpelt in zoverre door het westen heen, dat zelfs een boerelullegat als Noordwijkerhout zijn eigen sushirestaurant heeft. Maar er zijn verschillen met wat we hier als typisch Japanse eetcultuur ervaren en wat men in Japan zelf doorgaans in zijn of haar mik schuift. Sushi is in het Japanse dagelijkse leven ongeveer net zo algemeen als de bitterbal in NL. Dat maakt sushi weliswaar onmiskenbaar Japans, maar zeg eens eerlijk: hoe vaak eet jij doorgaans bitterballen? En als je antwoord daarop “dagelijks!!” is, zou je daar dan niet eens mee kappen, jij pauper.

Japanse cuisine is kortom breder dan de all you can eat-vreetschuren die we hier kennen. Als je daar zelf nog niet achter was, dan benijd ik jou. Er ligt namelijk nog een hele wereld aan culinaire indrukken op je te wachten. Okonomiyaki, yakitori, curry ramen, het is allemaal awesome. Afhankelijk van hoe je in Japan je restaurant uitzoekt, kost uit eten gaan in Japan bovendien geen drol. Ik ga later vanavond een heerlijke bak gyoza en kara-age eten en ik ga daar ongeveer 750 yen voor kwijt zijn (pak hem beet iets meer dan 6 euro).

Fugu

Dat gezegd hebbende zijn sommige Japanse gerechten naar mijn mening overrated. Fugu bijvoorbeeld. Fugu is een ontieglijk giftige vissoort die uitsluitend door speciaal hiervoor gediplomeerde koks mag worden bereid, en zelfs dan vallen er jaarlijks nog wat slachtoffers. Eenmaal veilig bereid laat de smaak van fugu zich beschrijven als “mja, gewoon als vis, eigenlijk”. De enige unique selling point van fugu is zodoende niet meer dan dat je er mogelijk niet dood aan gaat.

Dus, Japanse gastronomie is breed en als je weet waar je moet zijn spotgoedkoop. Ik speculeer nu, maar volgens mij zorgt dat binnen het Japanse restaurantwezen voor een enorme concurrentiestrijd. Horeca-gelegenheden moeten zich onderscheiden. Zo ook de ramen-toko Menbakaichidai in Kyoto. Menbakaichidai specialiseert zich al ruim 30 jaar in negi-ramen, oftewel “fire-ramen”. Die titel dekt de lading vrij goed. Negi-ramen is een maaltijd op basis van noedels, bouillon en bosuitjes die wordt afgeblust met een friggin’ metershoge steekvlam.

Obey

Ik ben op huwelijksreis in Japan en mijn vrouw en ik horen net op het moment dat we in Kyoto zitten van het bestaan van Menbakaichidai. Komt dat even mooi uit. We besluiten in een vooravond naar het restaurant te gaan in de wetenschap dat er mogelijk een wachtrij voor ons staat. Het restaurant werkt namelijk niet met reserveringen. Bij de deur treffen we inderdaad een oproepsysteem met bonnetjes aan, maar we hebben geluk. Er zijn maar twee wachtenden voor ons. Ook vinden we een Engelstalig informatieblad, waarop vermeld staat dat er in 30 jaar tijd tot nu toe niemand is overleden aan negi-ramen. Ik vraag aan mijn voorganger of ik met mijn baard geen verhoogd risico loop. Zijn antwoord komt neer op iets als “ふざけんなよ、ばか！危なすぎるんだぞ！”, dus ik vermoed dat het wel snor zit.

We worden vanuit de deur binnengeroepen door eigenaar Masamichi Miyazawa. Masamichi-san is een ontiegelijke badass. Uien moeten huilen als Masamichi-san ze snijdt. Masamichi-san poetst zijn tanden met grind en spoelt zijn mond met accuzuur. Masamichi-san is de hoogstpersoonlijke reden waarom Chuck Norris een carrière-switch heeft moeten maken van topkok naar filmster. Kortom, je fuckt niet met Masamichi-san en dat zullen we weten ook.

Masamichi leidt ons samen met een derde klant na ons naar onze plek aan de bar waar òf wij onze vuur-ramen gaan consumeren, òf de vuur-ramen dat met ons gaat doen. Graag willen we deze ervaring in een filmpje op onze telefoon vastleggen. Geen probleem voor Masamichi. Hij kent elk model mobiel telefoon ter wereld uit zijn hoofd, inclusief passwords. Hij pakt zodoende iedereen’s telefoon af en monteert ze op speciaal daarvoor opgestelde hangers.

Zoals gebruikelijk bij restaurants in Japan krijgen we een glas water en een handdoekje aangereikt. Ook krijgen we een papieren schort dat we om moeten doen. Papier is brandbaar. Ik krijg zometeen een vuurbal geserveerd. Ik realiseer me ter plekke dat ik eigenlijk net zo goed voor deze exercitie ben voorbereid als een Vindicat-feut voor een gesprek met een vertrouwenspersoon. En ik heb er zin in! Denk ik!

Veiligheid boven alles

Masamichi-san laat met verbeten gezicht in een stuk of tien verschillende talen de veiligheidsinstructies zien voor wat komen gaat. “Hou je handen op je rug en leun achterover”, staat er in perfect Nederlands. Hoe dan, ik heb helemaal geen leuning, noch houvast!? Desalniettemin worden de glaasjes water geëvacueerd en worden voor ons de kommen met ramen neergezet. Dan komt Masamichi-san aan met een lepel brandende olie. Ik zeg iets als “ok” en heb daar eigenlijk meteen spijt van. Hij giet het spul over mijn kom met ramen en godverdetyfus, wat een vlam! En ik leef nog! すごい！！

Ik breek opgelucht mijn eetstokjes los en proef van de ramen. Dan staat ineens Masamichi-san voor me.

“ヌードルアップ！”, blaft hij me toe.

Whut?
“ヌードル！アップ！”
Ik ben even bang dat ik een culinaire fauxpas heb begaan, maar ik snap niet direct hoe of wat.

“ヌードルアップ, BLANKE AARTSDEBIEL! IK PRAAT GODVERDOMME TOCH GEEN CHINEES!!”
Mijn vrouw die naast me zit snapt iets eerder dan ik wat de bedoeling is. Ze zegt me gauw met de eetstokjes een hap noedels hoog te houden. Ik doe dat en vervolgens maakt Masamichi-san met tevreden grijns een foto van ons. Daarna herhaalt hij dit protocol bij mijn vrouw en dan bij de persoon die na ons binnenkwam, die toevalligerwijs inderdaad een Chinese achtergrond heeft.

Negi-ramen!

En dan nu de hamvraag: hoe smaakt dat nou, vuur-ramen? Mja, gewoon als ramen eigenlijk. Het is een prima ramen, met beetgare noedels en een lekkere stevige bouillon. Er is helemaal niks mis mee, maar het is tegelijkertijd niet de beste ramen die wij tot nu toe op onze huwelijksreis hebben gehad. De grote hoeveelheid bosuitjes, die een cruciale rol spelen bij de steekvlam, geven een hartige indruk, maar verder is er vrij weinig dat de negi-ramen doet onderscheiden van meer conventionele ramen. Ook is de negi-ramen verder niet per se scherper qua smaak, zeker niet in vergelijking met een goede curry ramen.

Tot slot krijgen we van het personeel nog een persoonlijke reisgids van Masamichi-san mee, waarin hij zijn favoriete tempels van Kyoto aangeeft. Als we niet als de gesmeerde bliksem al die stukjes sereniteit opzoeken, zoekt hij uit waar ons huis woont en steekt hij persoonlijk ons bed in de fik.

_{Tekst en foto’s door Peter Duivenvoorde. Behalve de headerfoto, die is door Lily Crossley-Baxter gemaakt onder CC.}

Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.