Tijdens het AUSRADIEREN van de vriezer kwamen we nog een verdwaalde zak tegen. Van de Aldi. Met Italiaanse pasta met kip. Dus die past prima in onze Bapaoblaf Vretecoolweek.
Belangrijk is dat het een volledige maaltijd is. Dus niet nog kutten met losse aanvullingen ernaast, NEEN, opwarmen, uitstorten en bikken.
Nou, dat is niet heel complex. Openknippen, in een pan kenkeren, water erbij, 8 tot 10 minuten voor lul met een spatel in je klauwen bij het fornuis wachten.
Dat ziet er veelbelovend uit. Als afgeknipte beverlul in roomsaus veelbelovend klinkt.
Het heeft gelukkig (terwijl het op vuur staat checken we de inhoud) niet zoveel zout als de dode zee. Alhoewel de zak (600 gram) nog geen 2 porties bevat, want 375 gram is één portie, zit er wel bijna de helft van de MAXIMALE hoeveelheid zout in de zak.
Dan opgewarmd in een bord.
Een der ad-hoc-redactieleden vroeg zich vertwijfeld af, wat er miste. “Oh wacht, smaak.”
De spinazie is zoals opgewarmde diepvriesspinazie uit de diepvries. Smakeloos. De pasta is nog wel het beste, maar ook lafjes, de kip is een soort warm, nat karton. Verse kaas die er in hoort te zitten is een soort slap stremsel, of wat dan ook lauwwarm volkomenkut uit de koe komt.
Als iemand (die niet van je houdt) dit met een blinddoek voor (jij, niet zij) in je kauwla swaffelt, dan zou je eerst idee zijn “gras”. Of “spinazie”, als je dat niet lust. Of “veldsla”, die een maand of 14 onder de voorstoel in de auto gelegen heeft.
Als Pierre Wind een gerecht in het thema “teleurstelling” wil maken, warmt hij dit op.
Hmm, ziet er lekker … oh nee, wacht. Heb je het ook niet ontdooit geprobeerd?
Je bedoelt de afgeknipte beverlullen in roomsausijs?
Ja, ik bedoel, je kunt momenteel niet YOLO genoeg zijn immers.
Zolang het geen vleermuizenpikjes in je soep zijn, kan je weinig gebeuren.