Vretecool – Lidl Brat Currywurst en Bock Currywurst versus Curry chips

Even terug was weer tijdelijk sprake van een bezetting van Nederland, door de Lidl eufemistisch “Alpenfest” genoemd. Waar in het verleden dat soort marketingcampagnes tot vijf jaar konden duren gaat alles nu na maximaal 3 weken weer terug op een trein naar het oosten.

We deden eerder een Alpenfest review van de currywurst van de Lidl, maar net als met die vorige bezetting is de boel steeds meer uitgebreid. Het assortiment bestond naast Pork Knockle (die je veel beter zelf in de sous kunt rammen en dan afroken op de BBQ) uit zowel Bockwurst als Bratwurst en daarnaast Currychips. Tijd dus voor een wiedergutmachungsreview.

Dat ziet er behoorlijk herkenbaar uit. De plaatjes van de eerdere review komen binnenkort terug uit Alanya, maar de herinnering staat nog in het netvlies gebrand.

Om te beginnen een smulwaardige extragratis geheime tip, die, als je in staat bent om de verpakking te lezen, al een klein beetje gehint werd op de voorkant, onder het bakje zit dus currypoeder en een houten vorkje. Even label er hand horeca’en aftrekken en je bakje is klaar voor de magnetron.

Ondertussen even de labeltjes gelezen.

Het zal waarschijnlijk gaan om varkensseparatorvlees, aan de prijs te zien.

Hmmmm, ziet er lekker uit. Er moest iemand even een pammetje nemen om de angstaanval af te wenden van de Jongsoep Erwtensoep met rookworst, want die zag er exact zo uit en die was kankerlekker. Met de nadruk op kanker. Er is een reden dat alle redactieleden een A8 rijden, want de verzekering heeft diep in de buidel moeten tasten voor alle emotionele schade na die vretecool.

Ook andere redactieleden moesten even een pammetje drukken toen de tweede open ging, want dit was eenzelfde vleesresiduevorm maar dan grijzer. Het kan schimmel zijn, of niet, kijk maar.

Wat reet heel slim had gedaan was de AH thuisbezorging een twee dagen uit te stellen waardoor er niets anders in de bunker was waardoor we dit wel moesten opeten om te kunnen blijven bloggen.

Dan de meningen:

De bockwurst:
De saus is veel te zoet, het ziet eruit als rookworst, but it’s not. Zoals een aantal al zeiden toen het label eraf ging na bereiding, zag er niet alleen sponsachtig uit, maar smaakte ook zo.

Dan de Currywurst:
Het heeft qua visueel aspect een frikandellook. Dat is al geen compliment als het gaat over uw broekfrikandel, laat staan als je een curryworst aan het cosplayen bent. Ook deze zag er sponzig uit, maar, spoiler alert, deze smaakte nog sponziger. Niet volledig onverwachts, hij had ook minder smaak.

En dan de kicker, met kerriepoeder is de ene lekkerder en de tweede niet. Je zou zeggen dat het maskeren van smaak met dat poeder toch een beetje de truc zou zijn om een herhalingsaankoop te triggeren en sympathie te kweken voor de bezettingsmacht. NEIN.

Gelukkig was er ook nog de currychips. Het werd aangeprezen als “Taste of Deutschland”. Wat natuurlijk gek is, beetje talen mixen alsof het conimexproducten zijn en doen alsof het dan iets is.

Gezien de almaar stijgende verzekeringspremie maar eerst gekeken wat de inhoud is. Errepels, vet en zout. Tot dusver weinig verrassend.

Het ziet er ook chipsachtig uit, bijna smulwaardig.

Dan naar het onafhankelijke oordeel van de jury:

Het smaakt in de verte naar Indiase gele curry en augurk. Het tweede jurylid betitelt de sensatie als “pittig” waar de derde na een halve hap niet verder komt dan “zoet”. De hondt wilde zelfs de chips niet aanraken en is jankend weggerend, dus deze zijn ongezien de kliko ingegaan. Grote voordeel ten opzichte van paprikachips is dat deze niet rood is (wat met curry wel had gekund), dus geen rode dop als u aan de hand horeca bent tijdens het chips eten.

Waar de vorige keer de currywurst best een aardig midnight snackje, maar het lijkt erop dat de prijs gedrukt is door er rommel in te stoppen, het is nu eerder een afrader. Hier krijgt u de (rechter)handjes niet meer mee de lucht in.