Vretecool: Tostini Pittig Gehakt & Kaas van Mora

Een voor Vretecool te recenseren gerecht hoeft niet per definitie altijd een volledige maaltijd te beslaan. Het mag ook best wel eens over een tussendoortje gaan, of een kleine lunch zo u wilt.

Dat treft, want deze keer wil ik het met jullie over de tostini van Mora hebben. Een tostini is een soort platgeslagen deegbal met een vulling er in. Nu hoor ik jullie denken: “Hé, een bakpao bapao”. Maar nee, dit heeft bijzonder weinig met een bapao te maken. Een Tostini is een krokant broodje dat geheel gesloten is met daarin een keuze uit drie soorten vulling: pittig gehakt & kaas, mozzarella & tomaat en ham & kaas. Ik ga uiteraard voor de pittig gehakt & kaas versie in de hoop beloond te worden met een vlamtosti-ervaring. Echte snack-connaisseurs weten immers: een vlamtosti van TopKing doet zijn merknaam eer aan en is absoluut koning. Deze tosti van twee sneetjes witbrood met vlammetjesvlees er tussen behoeft zelfs geen saus als ketchup of sriracha.

Maar we hebben het niet over de vlamtosti, maar over de tostini van Mora. De verpakking van het product is geheel in morakleuren en laat een opengesneden tostini zien, waardoor je de indruk hebt dat het een heel dun, krokant broodkorstje betreft, lekker vol met pittig gehakt en kaas. Dat belooft veel goeds natuurlijk. Draaien wij echter de verpakking om, dan blijkt het tegenovergestelde dichter bij de waarheid te liggen: 62% brood, 38% vulling. Dat lijkt in het geheel niet op de afbeelding aan de voorkant van de verpakking, maar hey! Dat kan natuurlijk ook gewoon gezichtsbedrog zijn.

Daar gaan we

Goed, mooi moment dus om de verpakking open te maken. Daarin bevinden zich twee broodschijfjes met grillranden, waardoor het lijkt alsof de tostini’s al in een grill hebben liggen garen. De tostini’s zijn overigens diepvriesproducten, dus kunnen regelrecht vanuit de verpakking in de voorverwarmde oven. Je kunt ze trouwens ook in een broodrooster of tosti-ijzer knallen. Je ziet het al, het bereiden van een tostini is geen rocket science. En dat treft, want daar scoor je in principe punten mee in deze rubriek.

Eenmaal uit de voorverwarmde oven zie ik eigenlijk bijzonder weinig verschil tussen de diepgevroren tostini en de tostini die net 10 minuten op 220 graden in de oven heeft liggen opwarmen. Misschien is de warme tostini iets bruiner van kleur, maar veel scheelt het niet.  Even opletten dus, want een diepgevroren tostini is waarschijnlijk EN niet te vreten EN niet heel fijn voor je kronen. Doei punten.

Eten maar

Tijd om de proef op de som te nemen: Komt de tostini in de buurt van de legendarische vlamtosti? Is de tostini sowieso te kanen? Daar gaan we nu achterkomen. Voor dit culinaire hoogstandje heb ik mijn Opinel maar weer eens uit de kast getrokken. Immers, geen enkele zichzelf respecterende culinair journalist kan zonder een Opinel. En wij nemen onszelf enorm serieus hier bij de Vretecools, moge dat duidelijk zijn. Met het vlijmscherpe Opinelmes snijd ik de tostini’s doormidden, in de hoop verrast te worden met een zondvloed aan vulling. Het resultaat laat zich uiteraard raden: MOEHAHAHAHA, WAT WAS IK DENKENDE! Ik krijg zelfs een soort déjà vu. Iets meer dan een jaar geleden recenseerde ik hier het Pita Shoarmabroodje van Albert Heijn. Ook hier beloofde de verpakking een rijkelijk gevuld broodje, maar het bleek slechts een swirl van vleeskleurige substantie te zijn. Bij de tostini is het niet anders. Je zit voornamelijk taai tot stevig brood te knagen, met soms een vermoeden van een kaas/vlees substantie.

Volgens de verpakking bestaat het vlees uit 100% rundvlees, maar dat betekent dat ze van één koe waarschijnlijk 14.000.000 tostini’s met “pittig” gekruid gehakt kunnen maken, want zo weinig gehakt zit er in dit broodje. De boel wordt inderdaad door een kaasachtige substantie bij elkaar gehouden, maar vervolgens is men vergeten het stukje pittig door deze substantie te mengen. Nu realiseer ik mij dat mijn smaakpapillen al meer dan 40 jaar geleden zijn verziekt met het pittige eten van mama Reet, maar kom op mensen… Een vermoeden van smaak/pittig zou toch wel aangenaam zijn. Bij de vlamtosti is pittig gewoon lekker pittig en ook die verkoopt als een malle.

Qua smaak kan ik kort zijn: taai brood met een zijige vulling die eigenlijk alleen maar een beetje naar nattig smaakt. Niet zout, niet pittig, niet naar 100% rundvlees en niet naar kaas, maar naar nattig. Als dat de bedoeling was van Mora, begrijp ik het gebrek aan vulling ook, want te veel nattige vulling zorgt er natuurlijk voor dat het dichte broodje nattig doorlekt en dat wil je niet in je broodrooster.

Conclusie

Dat broodrooster brengt ons gelijk tot de onvermijdelijke de conclusie, want nattig of niet, dit wil je sowieso niet in je broodrooster. Maar ook niet in je tosti-ijzer of oven. Dit wil je alleen maar in het vriesvak van de grootgrutter en daar moet de tostini, inclusief verpakking, dan ook gewoon blijven. Een tostini is niet te hakken, ook niet wanneer je na een avond stappen een vreetkick hebt. Dan kan je net zo goed een stuk oud stokbrood, dat je even in water gedompeld hebt, naar binnen schuiven: ook taai en ook nattig, alleen tien keer zo veel voor de helft van de prijs.