VVD doet een PVV’tje

De afgelopen jaren is Nederland in de ban geweest van een economische crisis. Deze periode bracht voor veel mensen onzekerheid met zich mee over hun huis, baan en huishoudboekje. Die crisis hebben we grotendeels bezworen. Maar de afgelopen jaren is daarnaast sluipenderwijs een veel fundamentelere crisis ontstaan. Onze manier van leven staat namelijk onder druk.

Onze samenleving is gebouwd op de Verlichting en liberale tradities die hebben geleid tot een vrije en tolerante samenleving. Een samenleving waarin iedereen gelijkwaardig is, ongeacht je geslacht, seksuele geaardheid of geloof. Waar je het recht hebt om zelf te beslissen over zaken van leven en dood als abortus of euthanasie. Een samenleving waarin tolerantie naar andersdenkenden de norm is en kerk en staat gescheiden zijn. Waar je kunt kiezen welk geloof je wilt belijden, of niet te geloven. Dit zijn de waarden waar we voor gevochten hebben, waar we trots op zijn en die ons maken tot wie we zijn.

We zien echter dat deze kernwaarden steeds meer onder druk komen te staan. We zien directe aanvallen vanuit islamitisch extremistische hoek, zoals de aanslagen in Parijs. Aanslagen die zorgen voor een groot gevoel van onveiligheid. Dit maakt ons bang en belemmert ons in onze vrijheid. We worden bang om naar een theater of voetbalwedstrijd te gaan of in een trein te stappen. Maar het heeft ook een ander effect: het leidt ook tot angst om je uit te spreken, om kritisch te zijn. Het zorgt er daarmee voor dat de vrijheid van meningsuiting wordt ingeperkt door zelfcensuur. Uit angst voor geweld matigen journalisten, cabaretiers en uitgevers hun kritiek op de uitwassen van de Islam. Deze zelfcensuur ondergraaft de balans in onze democratie, want alleen als we in vrijheid alles kunnen zeggen en schrijven vindt correctie van extremistische ideeën plaats.

Maar misschien wel het meest sluipende gevaar is dat wij zelf onze waarden niet actief verdedigen. Dat gebeurt langzaam en de gevolgen zijn niet direct zichtbaar, maar het heeft uiteindelijk grote consequenties. De voorbeelden stapelen zich op. Denk aan de gemeente die meewerkt aan gescheiden zwemmen voor (moslim) mannen en vrouwen, in plaats van te wijzen op de gelijkheid van man en vrouw. Denk aan het schoolbestuur dat 2e Pinksterdag wil inruilen voor het Suikerfeest, in plaats van te wijzen op de joods-christelijke geschiedenis van ons land. Denk aan de vele scholen waar men de holocaust niet of nauwelijks behandelt om daarmee problemen met moslim leerlingen te voorkomen, in plaats van die leerlingen te corrigeren en te wijzen op de verschrikkelijke gevolgen van onverdraagzaamheid.

We zullen heel duidelijk moeten zijn wat onze waarden zijn en waarom ze niet onderhandelbaar zijn. De afgelopen eeuwen kwamen mensen naar Nederland die vaak hun land waren ontvlucht, op zoek naar de vrijheid en waarden van ons land. Zij vonden bijna automatisch aansluiting bij onze samenleving, omdat ze de waarden waarop onze samenleving is gebaseerd al deelden. Dit is veranderd met de komst van migranten uit vooral Islamitische landen in de jaren ’60 en ‘70. In veel gevallen kwamen zij hier niet naartoe vanwege de waarden en de vrijheden die we hebben, zij kwamen veelal vanwege het betere economische perspectief. Zij hadden dan ook geen vanzelfsprekende aansluiting bij onze samenleving en de waarden en vrijheden waar die voor staat. Deze mensen hebben een ander normenkader, dat zij baseren op de Islam. Dat normenkader laat simpelweg niet toe dat een ander – of geen – geloof wordt beleden, of dat een ander waardenpatroon wordt aangehangen. Met als gevolg dat onze waarden niet worden begrepen en regelmatig worden geminacht of zelfs ondermijnd.

Wij hebben onze waarden ten opzichte van deze groep niet te vuur en te zwaard verdedigd. We hebben hen niet duidelijk gemaakt dat je je moet aanpassen aan onze manier van leven, of anders beter elders je heil kunt zoeken. De tolerantie waar wij zo trots op zijn, heeft te vaak geleidt tot (cultuur)relativisme. Waarmee we ontoelaatbaar gedrag goedpraten en hebben geaccepteerd. Het resultaat zien we nu dagelijks om ons heen. Homo’s durven niet meer hand in hand over straat te lopen, omdat mensen met een andere achtergrond daar aanstoot aan nemen. Jeugdige Marokkanen – vaak hier geboren en opgegroeid – juichen om slachtoffers bij terroristische aanslagen. Een lerares wordt door allochtone leerlingen voor hoer uitgescholden, omdat haar kledingkeuze hen niet bevalt. Een poster van Charlie Hebdo wordt door een school verwijderd, omdat de islamitische leerlingen het beledigend vinden. En vrouwen wordt geadviseerd om opdringerige moslimmannen op een armlengte afstand te houden. Dit is echt de omgekeerde wereld. Dit is in strijd met onze waarden. Het is hoog tijd dat we stoppen met het tolereren van dit soort intolerantie!

Als we dit soort onverdraagzaamheid blijven tolereren, dan zullen we onze eigen waarden uiteindelijk verliezen. De vrees daarvoor roept terechte boosheid en frustratie op. Voor onze liberale samenleving is hard gevochten. Je mag dus verwachten dat we haar ook keihard verdedigen. We moeten erkennen dat er sprake is van een botsing tussen onze waarden en de normen die sommigen uit de Islam menen te kunnen afleiden. Deze botsing negeren en bedekken met een mantel van schijnbare tolerantie heeft niet gewerkt en gaat niet werken. Maar we moeten ook niet onze eigen vrijheden en waarden geweld aan doen. Het ophangen van varkens als protest tegen een azc of het ontzeggen van godsdienstvrijheid voor één groep is ook geen oplossing. Wat wel werkt is het actief uitdragen en verdedigen van onze waarden. We moeten af van onze relativistische houding.   Rekening houden met de gevoelens van anderen mag er niet toe leiden dat onze basale waarden niet (meer) worden verdedigd. Je bent niet islamofoob als je kritiek hebt op die botsende waarden. Niet langer moeten politici oproepen tot terughoudendheid bij opiniemakers. Wij accepteren niet dat in onze samenleving geen ruimte meer zou zijn voor satire, zelfs als die een religie betreft. Niet langer accepteren wij dat een gemeente gescheiden zwemmen faciliteert. Als dit voorkomt, spreken wij het stadsbestuur daarop aan. Niet langer accepteren wij dat leerlingen een lerares aanspreken op haar kledingkeuze. Wij zorgen dat een lerares zich veilig en gesteund voelt als zij vasthoudt aan haar eigen normen en waarden en we spreken schoolbesturen daar waar nodig op aan. Wij gaan in gesprek met onze fractievoorzitters in het land, burgemeesters, belangengroeperingen en anderen die een spilfunctie in onze samenleving vervullen, om gezamenlijk de rug recht te houden en het juiste signaal af te geven. Wij mogen niet inschikken, ook niet als dat het doel heeft om extremisten te temperen. Die houding maakt onze democratie uiteindelijk weerloos.

Tegelijkertijd is deze problematiek lastig voor liberalen. Immers, onze grondhouding is dat wij geloven in de eigen kracht van mensen. Mensen zijn weerbaar genoeg en daarom moeten politiek en overheid zich terughoudend opstellen als het gaat om de invulling die mensen zelf aan hun leven geven. Maar door de omvang van de asielstroom en de falende integratie van eerdere grote groepen immigranten, staat de vanzelfsprekende weerbaarheid van onze samenleving onder druk. Onze waarden moeten actief worden verdedigd en het moet voor iedereen duidelijk zijn dat ondermijning van die waarden niet getolereerd wordt.

Religie mag nooit een rechtvaardiging zijn voor de ondermijning van onze vrije liberale samenleving. Niet voor niets heeft onze samenleving een scheiding van kerk en staat als startpunt, zodat een religie nooit gewenst gedrag kan afdwingen. Een scheiding die ooit bedoeld was om minderheden te beschermen, maar nu moeten we oppassen dat minderheden haar niet gebruiken om de vrijheden van onze samenleving te ondermijnen. Want hoewel wij vrijheid van godsdienst hoog in het vaandel hebben staan, is het ontoelaatbaar dat mensen zich in dit land kunnen beroepen op die godsdienst om intolerantie te prediken, om verwerping van onze samenleving te prediken. Als verenigingen zich onder de vlag van een religieus genootschap tegen onze rechtsstaat keren, moeten zij aangepakt kunnen worden. Geloof hoort thuis in het privédomein en is ondergeschikt aan onze democratie. Religieuze genootschappen hebben momenteel een wettelijke uitzonderingspositie. Die brengt met zich mee dat zij niet verboden kunnen worden, ook niet als ze onze democratische waarden willen ondermijnen of verwerpen. De VVD vindt dat daarom de civielrechtelijke onschendbaarheid van religieuze genootschappen moet worden opgeheven. Voor alle verenigingen die onverenigbaar zijn met onze rechtsstaat geldt dat zij verboden moeten kunnen worden. Zo kan, waar nodig, de stap gemaakt worden om de ondermijning van onze waarden een halt toe te roepen.

We moeten onze waarden actief uitdragen en geen moment onbenut laten om zaken aan de kaak te stellen die zich niet met die waarden verdragen. Dat moeten we met zijn allen doen, want een samenleving is meer dan een stapel wetboeken. Het maakt ons Nederlanders tot wie wij zijn. Tolerante mensen die hun leven in vrijheid willen leven. Een land waarin wij onze vrijheid nooit zullen misbruiken om de vrijheid van anderen te beperken. Een land waarin de godsdienst van de één niet de normen voor de ander bepaalt.