Vorig jaar oordeelde het Europese Hof van justitie dat burgers het recht hebben om resultaten uit de lijsten van zoekmachines te verwijderen. Een enorme overwinning op het gebied van privacy online voor de gewone burger, maar zitten er niet ook een paar nadelen aan?
Dat recht om vergeten te worden is best goed, want als je aan het solliciteren bent wil je niet dat de revenge porn die je ex van je gepost heeft als eerste resultaat door Google Images wordt gesuggereerd waarna de HR-kandidaat in kwestie na het fappen jouw CV gebruikt om het bureau mee schoon te vegen. Het zal dan op zich niet verbazen dat alleen Google al meer dan 384k aan Europese vergeetverzoeken heeft ontvangen. Ongeveer 48% van die verzoeken wordt toegekend.
De afweging om wel of niet een zoekresultaat te verwijderen is een afweging tussen enerzijds “het recht om vergeten te worden”, waarmee dus wordt bedoeld dat je niet voor eeuwig wordt achtervolgd door dingen die slecht voor je reputatie zijn maar eigenlijk gewoon bij je persoonlijke levenssfeer horen, en anderzijds het recht van publieke informatie. De afweging om dus wel of niet zoekresultaten te verwijderen wordt gemaakt aan de hand van of de inhoud betrekking heeft op je professionele gedrag, een oud misdrijf, politieke activiteiten, je positie in het publieke debat en de inhoud van de link zelf.
Tot nu toe is dat allemaal redelijk logisch, maar wat niet logisch is is degene die dat besluit moet nemen: dat is namelijk de zoekmachine zelf. Google, Yahoo of Microsoft dus. Wat dat als resultaat oplevert is op z’n zacht gezegd enigszins schimmig. Want zoek maar eens op de naam van een politicus: grote kans dat er zoekresultaten verwijderd zijn.
Uiteraard beginnen we met de mensen die van ons, burgers, eisen dat we niets te verbergen hebben:
Allemaal hebben ze gebruik gemaakt van het vergeetrecht. Nog een paar voorbeelden?
Geert, doe er wa.. ow, wacht
Het recht om vergeten te worden is door de politiek sneller omarmd dan Geenpeil, maar dan wel met een stuk minder bombarie. Het vergeetrecht wordt zo goed omarmd dat politici het zelfs voor elkaar krijgen om post mortem een verzoekformuliertje in te dienen. Dus de volgende keer dat er een politicus roept dat u niets te vrezen heeft als u niets te verbergen heeft: google die naam. Grote kans dat uw wedervraag dan onmiddelijk “Goh, wat heeft u zelf te verbergen, dan”, kan zijn. De eerste uitzondering die wij zijn tegengekomen? Ton “wat is een IP-adres” Elias. Misschien dat die dan even kan regelen dat de afweging van publieke en burgerrechten niet standaard bij een miljardencorporatie blijft liggen, maar misschien brengen wij hem nu alleen maar op ideeën.
Ik zie nu boven de reaguursels staan dat je ingelod bent.
Kijk, dat recht om vergeten te worden is prima, maar doe dat niet lukraak met letters dan.
Interessant. Het recht om verborgen te worden is lokaal, dus met wat slimme queries op een google-versie van een vaag land zou misschien naar boven kunnen brengen wat er verborgen is
Zo heeft Wim van de Camp berichten laten verwijderen waarin -naar waarheid- gesteld wordt dat hij een kleine piemel heeft.
Nee, dat was de Piemel zelf. Die wou niet langer geassocieerd worden met Wim van de Camp.
Maar hoe zit het met data die na de verwijderingsopdracht op het internet verschijnt?
Stel Wim van de Camp laat alle duizenden referenties naar zijn kleine piemel ausradieren. Maar vervolgens benoemd iemand de dag daarna weer de beperkte lengte van zijn geslacht. Dan staat het er toch gewoon weer?
Dus als ik dan “Wim van de Camp” of “kleine piemel” Google, dan komt dat toch weer gewoon bovenborrelen?
Zelf zou ik nooit het nieuws verspreiden dat Wim van de Camp een kleine piemel heeft, maar ik ken mensen die daar totaal geen moeite mee hebben.
Dus voor je het weet is er een keer of vier ingetikt dat Wim van de Camp een kleine piemel heeft en staat het weer bovenaan in de Google-hitlijsten..
En dan moet Wim weer een nieuw verzoek indienen, toch?