Wat U Weten Moet Over TTIP

Toch nog even terugkomen op het rare verhaal genaamd TTIP. Gisteren plaatste de wandelende bloemetjesjurk Lilianne Plumeau een juichend opiniestuk in de krant. Het akkoord zou miljarden en miljarden opleveren. Al die nieuwe banen die dit kabinet u al veertien keer heeft beloofd. U kunt spotgoedkoop een Amerikaanse slurpmobiel aanschaffen. Telefoonstekkers worden allemaal universeel (behalve die van Apple). Jezus komt hoogstpersoonlijk terug op aarde. Maar met geen woord wordt door mevrouw Plumeau gerept over de onvoorstelbare risico’s. Of waarom het akkoord in het geheim is uitgewerkt, terwijl multinationals wèl mochten weten wat er besproken werd.

Het doel van TTIP is om de verschillen in regelgeving tussen de VS en de Europese landen te verwijderen. Of we daar blij mee moeten zijn, is natuurlijk al een goede vraag. In de VS is het toepassen van asbest nog gewoon toegestaan. En daar kijkt men ook niet zo nauw wat er bijvoorbeeld in uw voedsel zit. Wel eens een slokje uit de kraan genomen daar? Maar los daarvan: het belangrijkste aspect van het verdrag is de nauwelijks begrensde bescherming die het “investors” biedt. Multinationals worden beschermd en in de gelegenheid gesteld om bij ieder overheidsingrijpen dat de markt beïnvloedt hun “schade” te verhalen.

Dat moet gebeuren via de investor-to-state dispute settlement. Het tooltje wordt op dit moment al tegen diverse landen gebruikt om regelgeving om zeep te helpen die multinationals niet zint. Australië bijvoorbeeld, heeft een claim aan de broek hangen van kankerstokjesfabrikant Philip Morris. Dit naar aanleiding van het besluit dat de kankerstokjes alleen nog in pakjes zonder opschrift mogen worden verkocht. Philip Morris heeft arbitrage ingeroepen op basis van een handelsakkoord met Hong Kong, om compensatie te krijgen voor het verlies van haar “intellectueel eigendom”.

In Zuid-Amerika betalen ze zich scheel aan de claims die door arbiters worden toegewezen aan multinationals. De Canadezen haalden het in hun hoofd twee patenten van het Amerikaanse Eli Lilly niet te erkennen, omdat er te weinig bewijs zou zijn voor de werking van de medicijnen. Eli Lilly claimt nu bij de Canadese overheid $500m, en eist dat de Canadese patenten-wetgeving wordt veranderd. “A three-member international tribunal made up of arbitrators chosen by the disputing parties will hear the complaint“. Dit is precies wat ons te wachten staat. Mag ik even huiveren? Maar geen woord erover van die tuthola.

Dat u even een beeld krijgt welke bedragen hier op het spel staan. En het is allemaal belastinggeld. De multinationals maken gebruik van de investor-to-state dispute rules, die onderdeel uitmaken van handelsverdragen. Alles gaat via arbitrage, wat wil zeggen: achter gesloten deuren. De arbiters zijn geen rechters, maar aangewezen deskundigen en bedrijfsjuristen. Er is geen mogelijkheid van beroep. Het is een geprivatiseerde rechtspraak voor multinationals en niemand die kan aangeven wat het belang van de burger is van deze wetgeving.

De vorige Commissie rechtvaardigde dit beleid door te beweren dat de nationale rechter multinationals onvoldoende bescherming biedt, omdat ze “misschien bevooroordeeld zijn of door een gebrek aan onafhankelijkheid”. Waar deze onzin op gebaseerd is, vertelde de Commissie niet. Evenmin gaf de Commissie aan wat dan de voordelen zijn van een gesloten, corrupt systeem vol belangenconflicten en met arbitraire bevoegdheden. TTIP is gewoon een frontale aanval op de trias politica en daarmee een frontale aanval op de democratie.