Zijn dat je hersenen in je broek of ben je gewoon blij me te zien?

Op de Universiteit van Washington doen ze al een tijd onderzoek naar hersensignalen tussen twee mensen. Vorig jaar werd daar het eerste experiment uitgevoerd om deze signalen te transporteren van de ene persoon naar de andere. En met succes. Het lukte de wetenschappers zowaar om hersenactiviteit via electrische pulsen van de ene hersenpan te verplaatsen naar de andere hersenpan. Hoe? Eigenlijk is het meer toegepaste wetenschap, de combinatie van twee reeds bestaande technieken: Elektro-encefalografie (EEG, het registreren van de elektrische stroompjes in de hersenen), en Transcraniële magnetische stimulatie (TMS, het opwekken van stroompjes in de hersenen door magnetische “straling”). De eerste techniek “leest” de hersenen, de tweede techniek “schrijft” naar de hersenen. Als je dan van de signalen die je opvangt met EEG ook weet te “ontcijferen” en dus kan bepalen bij welke lichaamsactiviteit welke hersenactiviteit hoort, en dus welke stroompjes er worden opgewekt in de hersenen. Dan kun je deze stroompjes door een computer laten lopen, die deze omzet naar een elektromagnetische-puls die dezelfde lichaamsactiviteit vanuit de hersenen aanstuurt. Twee hersenen met een telefoonverbinding. Dankzij sponsoring van defensie (Want altijd handig voor later) werd het experiment voortgezet en met verbluffende resultaten. De opzet was dat een proefpersoon (de zender) een ander proefpersoon (de ontvanger) moest “besturen”. De twee personen gingen samen een computerspelletje spelen. De zender moest echter denken aan wat de ontvanger moest doen. n.l.: op een knop drukken om te schieten (Want altijd handig voor later). De zender was dus de “ogen”, keek op het scherm, en dacht dus op het juiste moment “schiet!”. Waardoor de ontvanger dus op de knop drukte en daardoor zag de zender weer of er raak geschoten werd.

During each experimental session, two participants had to carry out a specific task in the form of a series of consecutive trials of a computer game. The game was designed so that the two participants had to play cooperatively, and the required cooperation could only be achieved through direct brain-to-brain communication (Figure 1A). The goal of the game (Figure 1B) was to defend a city (located beyond the left visible part of the screen) from enemy rockets fired by a pirate ship on the lower right portion of the screen (represented by a skull-and-bones insignia). The rockets followed an arc trajectory, traversing the screen from the lower right to the upper left corner of the screen. A cannon, located in the lower center portion of the screen, tracked the rocket as it crossed the screen. To defend the city, the subjects had to fire the cannon by pressing a touchpad. If the cannon was fired before the moving rocket reached the city, the rocket was destroyed and the city was saved. In 50% of the trials, a friendly “supply airplane” flew across the screen instead of a pirate rocket. In such trials, participants had to avoid firing the cannon to let the supply airplane enter the city. Note that this task stresses the real-time nature of our BBI because the participants have to destroy the rocket before it crosses the screen for the trial to be successful. Een uitermate bijzonder experiment waar we in de toekomst nog veel lol van zullen krijgen. En nu is natuurlijk de vraag aan de reaguurders: welk lichaamsdeel zou u het liefst door iemand anders laten besturen, en door wie dan?