Zomaar een verhoor na invoering van de sleepwet

Ik zit in een verhoorkamer. Tegenover me zit een streng kijkende agent in burger die zich voorstelde als IJzerbroot aan zijn stropdas te frunniken. “Je weet waarom je hier bent, Taart. Maak het ons allemaal gemakkelijk en beken gewoon. Dan kunnen we allemaal naar huis. Nou ja, jij niet, maar je snapt wat ik bedoel,” bijt hij me toe.

“Ik weet helemaal niet waarom ik hier ben,” zeg ik, terwijl ik een gele vlek ontwaar op zijn stropdas. “Waarom zijn wij allen hier? Wat is dat voor grap van de Oude Goden? Waarom zijn wij geen eencellige organismen, maar draag ik twee badjassen en jij die wanstaltige stropdas?”

Ik probeer te ontdekken wat de gele vlek op IJzerbroot’s stropdas is. Mosterd? Wat voor mosterd? Ik snuif opzichtig om over de tafel heen te proberen de geur op te vangen van de mosterdvlek. Dijonmosterd? Zaanse? Agent IJzerbroot blijft me ijzig aankijken. Ineens slaat hij met zijn vlakke hand op tafel en aan de kloppende ader in zijn voorhoofd te zien, wil hij me óf te lijf, óf hij heeft een lichte beroerte. “Zou het Deventermosterd zijn?” vraag ik me intussen af.

Op dat moment komt er een tweede agent binnen. Hij zet een kartonnen beker met een Latte Prosciutto Steve Buscemi met extra organische kokospalmsuiker voor me neer. “Je favoriet, toch?” zegt hij, zonder zich verder voor te stellen. “Je ziet het, dankzij het sleepnet weten we alles van je.” Een lichte existentiële paniek komt over me heen als een stroom lava over de inwoners van Pompeï. Weten ze van mijn verzameling transseksuele nazi midgetporno? “Eigenlijk is dit verhoor dus slechts een formaliteit, maar je maakt het jezelf zo veel makkelijker als je gewoon bekent.”

Ik probeer onopvallend steeds verder naar voren te leunen over de tafel. Beierse mosterd? Zeeuwse? Ik adem nog eens diep in door mijn neus. Moutarde de Meaux welicht?

IJzerbroot begint te schreeuwen. “BEKEN GODVERDOMME! JE WEET DAT WIJ WETEN DAT JE HET GEDAAN HEBT!” De tweede agent sust hem. “Nou nou, IJzerbroot. Rustig. Taart voelt zich al niet op zijn gemak hier en hij wil vast wel bekennen dat hij het deed,” en dan, tegen mij: “Ik ben agent Vledder. Luister Taart, we zijn hier echt om je te helpen. Als je gewoon toegeeft, zal er zeker strafvermindering komen.” Colman’s mosterd? Verdomme, ik moet dichterbij zien te komen. Kon ik maar even proeven.

Vledder was duidelijk de good cop. “Zit je wel een beetje comfortabel, Taart? Wil je een kussentje?” vraagt hij me. Agent IJzerbroot reageert furieus: “Wel ja! Koffie, een kussentje. Misschien wil hij ook nog wel een broodje!” Zou IJzerbroot een broodje hebben gegeten? Een hotdog? Wat voor mosterd doen ze op hotdogs?

Vledder gaat onverstoorbaar door: “Luister, sinds we in 2018 de sleepwet hebben ingevoerd, nadat de uitslag van het referendum (96% stemde tegen de wet) met een opkomst van 73% lekker genegeerd werd, houden we iedereen in de gaten. Dat weet je. Ook jou.” Ze weten dus van mijn collectie transseksuele nazi midgetporno. “De bewijslast tegen je is behoorlijk. Neem een slokje koffie en denk even na. Je maakt het jezelf écht veel makkelijker als je bekent.”

Stom. Amerikaanse mosterd, dát doen ze op hotdogs. Inmiddels lig ik bijna languit op de tafel, maar ruik nog steeds niet welke mosterd de vlek veroorzaakte. Niet dat ik zo veel weet van mosterd, bedenk ik me ineens. Waar ruikt mosterd eigenlijk naar? En wat zijn de verschillen qua geur? Op bijna 14 centimeter van de stropdas van IJzerbroot vandaan snuif ik nog eens diep. IJzerbroot is het duidelijk zat. “Wat ben je nou verdomme aan het doen!?” vraagt hij, terwijl ik zachtjes op zijn stropdas begin te sabbelen. Zou ik de smaak wel herkennen? Hoe smaakt Bordeauxmosterd? Of Süßer Senf, de Beierse variant? Mijn gedachten worden ruw onderbroken door agent IJzerbroot die me met een klap tegen mijn strottenhoofd weer achterover mijn stoel in slaat.

“Sorry agent, maar ik wilde slechts weten wat voor mosterd die vlek op uw stropdas veroorzaa..” “Mosterd? Waar heb je het over!? Dat is geen mosterd, dat is een gouden dasspeld!” “Dat verklaart waarom ik niets rook,” denk ik hardop. Ik vervolg: “Goed, nu we hier toch zitten. Die midgetpornocollectie kan ik verklaren. Dat is..”

“Het gaat niet om je pornocollectie, hoewel de AIVD-agent die het allemaal moest bekijken nu al weken in een rubberkamer zit te schreeuwen dat hij wil dat Cthulhu hem komt halen en zijn beide ogen er al uitgepeuterd heeft,” zegt agent Vledder kalm. “Jeetje, wat vreselijk,” antwoord ik.” Vledder zucht. “En ze heeft opgegeten.”

“Maar goed, Taart. Je weet het best, maar ik wil het nog wel even herhalen. Je hebt halverwege 2018 op Twitter gezegd dat je het niet eens bent met de kabinetskoers. En in november heb je én een liedje van One Direction gedownload én een plaatje gephotoshopt van Sybrand Buma die met een feesthoedje op een Jezusbeeld in zijn bips schoof. Om te voorkomen dat je bij de volgende verkiezingen dus tegen de huidige kabinetspartijen gaat stemmen, zullen we je veroordelen wegens staatsgevaarlijke activiteiten en hoe dan ook opsluiten tot na de volgende verkiezingen in februari 2019.”

“Maar ik stem niet eens!” gil ik uit. “En sinds wanneer is het een misdaad om niet op de kabinetspartijen te stemmen!?! Ik dacht dat er genoeg waarborgen in de sleepwet waren ingebouwd om misbruik van gegevens te voorkomen!” IJzerbroot en Vledder barsten tegelijk in lachen uit. Ze klinken als twee giechelende Japanse schoolmeisjes. Fuck, die Japanse schoolmeisjesporno weten ze natuurlijk ook van. Nadat agent Vledder een kleine drie kwartier later weer op adem is gekomen, zegt hij: “Taart, Taart, Taart. Dat is wel heel naïef hè. Of denk je dat je die duizend euro ook ooit nog van onze glorieuze minister-president gaat krijgen? Man, Buma was een jaar voor hij meldde dat het referendum tegen de wet genegeerd wordt, nog aan het roepen dat de wet, zo niet het referendum zelf, heilig is. Natuurlijk wordt er misbruik van gemaakt. VOORAL als politici dit keihard ontkennen.”

“Dus de sleepwet wordt niet gebruikt om terroristen te vangen, maar om mondige burgers het zwijgen op te leggen?” IJzerbroot, die van het lachen onder tafel gegleden was, kruipt intussen weer op zijn stoel, terwijl hij de tranen uit zijn ogen veegt en nog enigszins na zit te hikken. “‘Staatgevaarlijke individuen’, Taart. We halen staatsgevaarlijke individuen van straat. Daar is die wet voor.” Ik breek en barst in tranen uit. “OK! Ik heb een liedje van One Direction gedownload. Ik beken! Het was helemaal niet de bedoeling ook! Geloof me, ik dacht dat het een liedje van Taylor Swift was! Maar hoe is dat staatsgevaarlijk!?”

De uitdrukking op het gezicht van IJzerbroot verandert ineens van moorddadig naar liefdevol. “Vledder,” zegt hij op onverwacht zachte toon. “Ga jij nog eens koffie halen. Haal er maar vier. En haal ze aan de andere kant van de stad. Ik moet even met Taart praten.” Vledder kijkt verschrikt.”Weet je het zeker, baas? Moeten we niet met zijn tweeën zijn?” IJzerbroot knikt en wuift Vledder de deur uit. Nadat we alleen zijn, kijkt hij me nog zeker twee minuten zwijgend aan met een romantische blik in zijn ogen. “Dus het was een ongelukje? Taylor Swift, huh,” zegt hij, terwijl hij zijn kin in zijn beide handen legt. “Vertel. Was het ‘Love Story’ of ‘I Knew You Were Trouble’?”

“Nee, ehr ‘Blank Space’ was het. Ik ehr…” mompel ik, volledig in de war. “Taart jongen, we hebben je denk ik geheel en al verkeerd ingeschat. Taylor Swift.. Wie had dat gedacht. Weet je, ik denk niet dat jij een gevaar vormt. Volgens mij zijn we hier dan ook wel klaar. Of wil je misschien een hapje met me gaan eten? Niets formeels, gewoon op het kleedje voor mijn open haard, kaarslicht erbij. Ik dacht aan hotdogs.”

Ik accepteer dankbaar, en hand in hand lopen we het politiebureau uit. “Wat voor mosterd zullen we erop doen?”